Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

Τί είδες πάλι και σε τρόμαξε?

Ποτέ δε σου φτασαν τα χαμόγελα κι οι λύπες.
Περισσότερα ποθούσες
και ό,τι σε άλλους εκτιμάς
σε σένα δεν υποψιάστηκες.
Σε δρόμους παράλληλους βαδίζεις
απ' τη μια εσύ
και απ' την άλλη δρομέας χωρίς μάτια.
Και στο κάθε βλέμμα
θέλεις να σταθείς
κι επάξια να κερδίσεις έναν τίτλο.
Και προσπερνάς
όσους χώρο σου κάνουν να περάσεις
κι ένα χέρι σου προσφέρουν
να κρατήσεις
γιατί σ' εκτιμούν
και δεν το πιστεύεις.

6 σχόλια:

  1. Σου 'χω πει ότι μ' αρέσει να διαβάζω αυτά που γράφεις; :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. για να πιστέψεις στην εκτίμηση των άλλων, πρέπει να πιστεύεις πρώτα εσύ στον εαυτό σου.

    αλλιώς.... ποτέ δεν φτάνει τίποτα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ναι..
    Και κάθε φορά μ' αρέσει που σ' αρέσει..

    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Λύχνε

    Όντως δε φτάνει τίποτα..
    Μερικές φορες ούτε καν ο ίδιος μας ο εαυτός...
    Φιλιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή