α τ ι τ λ ο

Όσο κι αν σέρνεσαι στα πόδια του χρόνου
δευτερόλεπτα να σου χαρίσει
τα δάκρυά του να προλάβεις
τα χείλη να κρατήσεις
κουμπωμένα
αόριστα χαμογελαστά
τα μάτια λίγο πριν τη μπόρα
λαμπερά
ίσα ίσα να παγώσεις τη στιγμή
να νικήσεις μια απόφαση
και ψεύτρα να τη βγάλεις
πιστεύοντας την άγνοια
που επικαλέστηκες
όσο κι αν τρέμεις από φόβο
μην ολισθήσει το σύμπαν κατά πάνω σου
το ξέρεις.
Μερικές φορές
δε χρειάζεται να ξέρεις τίποτα
παρά μόνο οτι ακόμα αναπνέεις.