Η ελπίδα μου
έχει μορφή.
Είναι ο κόσμος
του θά 'πρεπε
και του θα 'θελα.
Δίνει υποσχέσεις
αδιευκρίνιστες
και καθόλου αληθινές.
Με παίρνει μαζί της
όταν η αλήθεια
παίρνει τα πάνω της.
Θα 'πρεπε
να πάψω να την ακολουθώ
και θα 'θελα
να με ακολουθούσε και αυτή μερικές φορές.
Ελπίζω
πως όλα θα πάνε καλά.

Μην προσδιορίζεσαι


Γιατί μέλλον δεν έχεις.

Ανάγκη για ουρανό

.

.

ο ουρανός δεν έχει σώμα

δεν έχει

λόγια

δεν έχει

σύνορα

έχει όμως

χρώματα

και δάκρυα

και χαμόγελα

απλώνει

το βλέμμα του

και αγκαλιάζει

κάθε σκοτεινό παράθυρο

που αρνείται να ανοίξει

κάθε γωνία

ανάμεσα στα κτήρια

κάθε χαρά

ανάμεσα στη λύπη

Αρνείται

να σωπάσει

να αλλάξει

Μπλέ θα παραμείνει

κι ας με ξεγελά με σύννεφα

Δίνει κουράγιο

γιατί

τίποτα δε θα αλλάξει

όσο είναι εκείνος

ο κηδεμόνας

της Γης

Μ' αφήνει να ονειρεύομαι

στα γαλάζια κύματά του

Και να μετρώ

τ' αστέρια του

ώστε να μη μετρώ

τα δάκρυά μου

Μ' αφήνει να πετώ

από σκέψη σε σκέψη

κόντρα στον ήλιο

λίγο πριν καώ

Μου χαιδεύει το μάγουλο

κι εγώ

χαμογελώ

.

.

ανάγκη για ουρανό...

ΑΠΟΛΟΓΙΑ

Ποτέ δεν έπαψα να φεύγω
από κάθετί δικό μου
Φαίνεται
πως με έβλαψα πολύ
και τώρα
ό,τι απέμεινε
αιμοραγεί
κρυφά τις νύχτες
και τις μέρες
με αθώα περιφάνεια
νικά τον ήλιο
Εγώ όμως
που με παρατηρώ
βλέπω το ξεραμμένο αίμα
στο μαξιλάρι
και κάνω πως δε γνωρίζω
Άλλες φορές πάλι
μόνη μου
ανοίγω τις πληγές μου
ακούγοντας τη μοναξιά
Δεν μπορώ άλλο να μιλάω γι' αυτό
αλλά
όπως είπα
ποτέ δεν έμαθα να φεύγω
από κάθετί δικό μου
Άλλωστε
αν το έκανα
τί θα απέμενε...

"Κάθε πραγματικότις μου είναι αποκρουστική"

Όση αγάπη είχα μέσα μου

τη βασάνισε

η απογοήτεση

Την κράτησε δεμένη

σφιχτά κρατούσε μια ανάμνηση

και μπροστά της περνούσαν

οι μέρες.

Στο φώς, έκλαιγε

Ζητούσε τ' αστέρια..

Κι όταν εκείνα ερχόταν

Έκλαιγε

Γιατί ήταν μόνη...

Όση αγάπη είχα μέσα μου

έγινε μίσος

Και η απογοήτευση

πικρή μου σύμβουλος.

Δεν το 'θελα.....

Κοιτάζω
τα βήματά
τους χτύπους της ανάσας μου
Σε μια υγρή πραγματικότητα
φτιαγμένη από πέτρα
Αρπάζομαι
από δυο κλωστές
φτιαγμένες με αιθέρα
Σταλμένες
από όσο νου
μου έμεινε ακόμα.

Οι σκέψεις τελειώνουν
πρωτού καν τις ακούσω
σε κάθε γυαλί σπασμένο
Κρύβονται
ώσπου να τις βρω

Όποια μπροστά μου εμφανιστεί

αδιέξοδο σημαίνει

Όποια δακρίσω για να βρώ

κρύβει τον εαυτό μου.

Είναι μια απόσταση
μια μικρή απόσταση
μεταξύ εμένα
και του ουρανού


είναι μια απόσταση

μιας σκέψης

μιας ανάληψης

της

φαντασίας

Είναι ένας θάνατος

ένας μικρός θάνατος

μεταξύ εμένα

και της θάλασσας

είναι ένας θάνατος

μιας λύπης

μιας λήθης
υποκριτικής

Είναι ένα δάκρυ
ένα καυτό δάκρυ
μεταξύ εμένα
και της ηρεμίας
που κάθε βράδυ
χαρακώνει
λεπίδι από ασήμι
τα όνειρά μου

Κι είναι μια απόσταση
και ένας θάνατος
και χίλια δάκρυα
που θα το σταματήσουν.

Το πρόσωπο της μέρας χαρακώνει
η αργυρή λεπίδα της βροχής
κι όμως η λάμψη αυτή που με κυκλώνει
είναι η βροχή μιας άλλης εποχής

Και σε χρονιές σε παίρνει
που η μοίρα σε μοίρανε να δεις μέσα απ' το χώμα
του ρόδου του εκατόφυλλου τη σπείρα
το άλικο παράξενό του χρώμα

Αυτή η βροχή που τα τζάμια θολώνει
στην ξεχασμένη αυλή μιας γειτονιάς
αλλοτινής τα σταφύλια χρυσώνει
στην ξεχασμένη αυλή μιας γειτονιάς

Μισώ τις προσευχές

αντηχούν

στο άδειο δωμάτιο

Στο άδειο σώμα.

Αντηχούν

μα είμαι μόνη

με τα χέρια απλωμένα

σαν μαριονέτα

κρατημένη από αόρατα σχοινιά

την ελπίδα μου.

Μισώ τις προσευχές

δίνουν υπόσταση στον πόθο

μα και στο φόβο

η απογοήτευση παίρνει μορφή

και μου τραγουδά

μέχρι να την αγαπήσω.

Μισώ τις προσευχές

Μισώ και εμένα που προσμένω

χωρίς να αντιδρώ.

Είναι φορές
που παλέυω να σπρώξω τους δείκτες
κοιτάζω τα δεύτερα
σε πλήθος στατικών εποχών
και εύχομαι
να περάσει ο καιρός
μήπως
αιφνίδια αλλάξουν τα πάντα


Είναι κι άλλες φορές
που κοιτώ τα χελιδόνια
και τα κόκκινα φύλλα
τα ξερά κλαδιά
και 'γω απ' τις τσέπες μου βγάζω λουλούδια
και απ' τις σκέψεις μου
ξεθάβω εποχές
μακρινές
τόσο κοντά όσο η ανάσα μου
όσο η θέλησή μου.


Ένα κομμάτι μου φθείρεται
σε κάθε ίδια γένεση.

Παραμυθία

Παραμυθία


Θα πεί παρηγοριά.

Μ' αρέσει να αφουγκράζομαι

τη χαρά στον αέρα

τα μάτια που λάμπουν

τα χέρια που ιδρώνουν

τις δυνατές φωνές

το πάθος

τα αισθήματα

Μ' αρέσει να μοιράζω ουρανούς

σε μια συννεφιασμένη μέρα

κι ας μη μου το ζήτησε κανείς

εμένα απλώς

δε μ' αρέσουν τα σύννεφα

ιδιαίτερα όταν δεν εκτονώνουν

τα δάκρυά τους.

Μ' αρέσει να χωράω ένα κομμάτι μου

σε κάθετι που κάνω

σε ένα στίχο

ή ένα χαρτί

με ένα μαρκαδόρο

ή ένα χαμόγελο.

Πάνω απ' όλα

μ' αρέσει να σε κάνω να γελάς

κι ας μη σε ξέρω.

Εξάρτηση.
Με τρυπάς ενώ ονειρεύομαι
και το πρωί είμαι ράκος.
Φοβάμαι να νιώθω
εμένα δίχως σε
φοβάμαι πως ο καθρέπτης
θα 'ναι άδειος.
Δεν ξέρω καν το όνομά σου
μέσα στη θολούρα
σε ονομάζω κάθε δάκρυ
διαφορετικά
Λύπη
Φόβε
Ε Α Υ Τ Ε Μ Ο Υ
ποτέ μου δε σε έμαθα.

Αν μπορούσα να αισθανθώ
κάτι παραπάνω
απ' αυτά που ήδη νιώθω
Αν ακολουθούσα το μονοπάτι
που δε μου έδειξε κανείς
Αν έψαχνα στις σκιές να ανακαλύψω
από που προέρχεται ο πόνος
Αν έφευγα
Αν έμενα
Αν ήξερα
Αν δεν άντεχα τους κτύπους
δε θα ήμουν εγώ.
Αν μπορούσα αλύπητα
να με αποδεχθώ
πάλι δε θα ήμουν εγώ.

Δεν ξέρω....

Τελικά ίσως η ευτυχία
να είναι κάτι το απλό.
Και η δυστυχία από την άλλη
κάτι το αναγκαίο.
Να ορίσεις την ευτυχία
δεν είναι εύκολο
ούτε να τη βρείς
συνήθως περνάει ακριβώς δίπλα σου
και σε αγγίζει, σχεδόν δε αγγίζει
και αν της γνέψεις, τότε μπορείς να μη λέγεσαι τυφλός.
Το περίεργο είναι
πως η δυστυχία είναι μέσα σου
και πηγάζει από μια άγνωστη ρωγμή
στην καρδιά σου
στο μυαλό σου
στο πρόσωπό σου.
Αν και είσαι σίγουρη πολλές φορές
πώς επουλώθηκε -και- αυτή η πληγή
το βράδυ που δε σε βλέπει κανείς
μόνη σου την ανοίγεις
μόνη μου χθες την άνοιξα...

Την ευτυχία τη συνάντησα
στο δρόμο.
Και μαζεύοντας σημάδια
την έκανα δική μου.
Τη βρήκα
να εκπνέει από τα πέταλα ενός λουλουδιού
ποροκαλί
μέσα στα κάγκελα ενός σπιτιου
να φωτίζει τους δρόμους
κοιτώντας με
μέσα απ' το φεγγάρι
και μέσα από τα αστέρια
να μου ανακατεύει τα μαλλιά
με τον αέρα
να μου δίνει κουράγιο
στα μάτια τόσων αγνώστων
θα φτιάξουν τα πράγματα, θα φτιάξουν
μου λεεί ο καθένας με το δικό του τρόπο
άνθρωποι παντού
που μ' αγαπάνε και ας μην το ξέρουν
και ας μην τους ξέρω
που με ένα βλέμμα μου δίνουν κουράγιο
και με ένα λόγο χαμόγελο...

Ίσως η πληγή συνεχίσει να υπάρχει
ίσως δεν πάψει ποτέ να αιμορραγεί
αλλά τουλάχιστον
θα βγαίνω έξω
και θα ψάχνω την ευτυχία
σε κάθε πλευρά του δρόμου
και μέσα μου
σε κάθε γωνιά του σώματός μου.

Ίσως να είναι και άγχος
μια παράλογη αναζήτηση
να είμαι καλα.
Καλύτερο από το άγχος
του να μην είμαι.

Δε ξέρω...

Κουράστηκα κύκλους να σκαλίζω

στην άμμο

και στους τοίχους

τα χέρια μου μπλάβισαν απ' το κρύο

κι ας άγγιξαν τον ήλιο

μέσα απ' το νήμα τους.

Πάντοτε πιστή

στο έδαφος

ή μήπως στον αέρα..;

Γιατί στον αέρα τα πάντα αλλάζουν

και 'γω επέμενα να αναζητώ

τις ίδιες μελωδίες.

Μα και στο έδαφος

γύρω μου χτίζονται λουλούδια

και γω ριζωμένη

τους ρόζους μου μετρούσα.

Ένας για κάθε φορά

Ένας για κάθε φορά.

Ακόμα γνέφω στο σώμα μου

μα τώρα κοιτώ τη θάλασσα

και ποτέ

δε μένω να χαζεύω

ένα μόνο κύμα.

Η πόλις

Ειπες:
"Θα παγω σ'αλλη γη, θα παγω σ'αλλη θαλασσα.
Μια πολις αλλη θα βρεθει καλλιτερη απο αυτη.
Καθε προσπαθεια μου μια καταδικη ειναι γραφτη.
Κ'ειν'η καρδια μου
-σα νεκρος-
θαμενη.
Ο νους μου ως ποτε μες στον μαρασμον αυτον θα μεινει.
Οπου το ματι μου γυρισω,
οπου κι αν δω
ερειπια μαυρα της ζωης μου βλεπω εδω,
που τοσα χρονια περασα και ρημαξα και χαλασα.
Καινουργιους τοπους δεν θα βρεις,
δε θαβρεις αλλες θαλασσες.
Η πολις θα σε ακολουθει.
Στους δρομους θα γυρνας
τους ιδιους.
Και στες γειτονιες τες ιδιες θα γερνας
και μες στα ιδια σπιτια αυτα θ'ασπριζεις.
Παντα στην πολι αυτη θα φθανεις.
Για τα αλλου
-μη ελπιζεις-
δεν εχει πλοιο για σε,
δεν εχει οδο.
Ετσι που τη ζωη σου
ρημαξες εδω
στην κωχη τουτη τη μικρη,
σ'ολην την γη την χαλασες.

Ο δρόμος σου είσαι εσύ

Φεύγεις και πας, που ταξιδεύεις
δρόμοι ανοιχτοί τα σύνορά σου είναι όπου αντέχεις.
Όλα είναι αλλού κι όλα για λίγο
όταν δεν ξέρεις πως ο δρόμος σου είσαι εσύ.

Μια Συνομιλία

-Πάρε το αν θέλεις, θα μου τα δώσεις μια άλλη φορά..
-Μπα.. Έτσι κι αλλιώς πρέπει να μάθω να γράφω δίχως μπλάνκο.
-Για να μην κάνεις λάθη;
-Για να μην κάνω λάθη.. Στην καθηγήτριά μου δεν αρέσουν οι μουτζούρες. Ούτε τα λάθη.
-Την επόμενη φορά πές της, Τα λάθη είναι για τους ανθρώπους.
Εσύ, είσαι άνθρωπος..;




Και καθώς περπατούσα
τα πάντα έμοιαζαν πιο ανάλαφρα
και λιγότερο ένοχα

Τα λάθη είναι για τους ανθρώπους, μονολογούσα,
Τα λάθη είναι για τους ανθρώπους....

Εδώ που βρέθηκα
κάποτε θυμόμουν πώς
μα τώρα έχω ξεχάσει
Ξεχνώ να δω
και να αναπνεύσω
πίνω λύπη
και εκπνέω στεναγμούς
δεν αφήνω μια στγμή
να με τραγουδήσει
ούτε να φέρει
τις πλαγιές του ονείρου
έστω ενός χαμόγελου
ή μια αγάπη της στιγμής
κλεισμένη στον αέρα.

Εδώ που βρέθηκα.
ξέχασα πως.
μα πρέπει να φύγω.

Αν μπορούσα να ανοίξω το κουτί

μυστικά

κρυφά

όταν όλοι θα κοιμάστε

Αν μπορούσα να κάψω

όλα εκείνα που με καίνε

τις ενοχές

που μίσησα τ' αστέρια

τις τύψεις

που δεν έλκεισα τα μάτια

Αν θα μπορούσα να ξεφύγω

από εκείνο το κλειδί

κρεμασμένο στο λαιμό μου

από εκείνη τη φωνή

που σαπίζει

αντί για τη φωνή μου

Θα ταν όλα πιο καλά

μα ύστερα

σε ένα χτύπο ρολογιού

ξανά εκεί κείτομαι

δίχως να έχω μάθει τίποτε.

Ίσως τελικά

έπρεπε να είχα ανοίξει το κουτί

όταν θα 'χε ήλιο

και νερό

ώστε να φανεί το γκρίζο

και καθρεπτιστεί η θλίψη

ΠΟΥ ΘΑ ΧΩ ΑΦΗΣΕΙ ΠΙΣΩ ΜΟΥ

Όσα βότσαλα κι αν ρίξω στον αφρό

όσο τη θάλασσα κι αν αρμυρίσω

απάντηση δε βρίσκω

κάθε σκέψη γυρνάει πίσω

με τη βροχή

και κάθε ανάσα πίσω στις φωνές μου

με τον άνεμο.

Κι όσο κοιτώ το είδωλο

που απαλά διαλύουν τα σύννεφα

Τόσο ψάχνω τη σκέψη μου

σε ξένες σκέψεις

τόσο αναζητώ έναν λόγο

στη μουσική που αφήνουν οι στιγμές.

Πώς βρέθηκα εδώ

να κρατιέμαι απ΄το μετάξι

δεν έχει σημασία.

Μια λέξη χρειάζεται

να ακουστεί μες στη χαράδρα

να σπάσει και η τελευταία δέσμη

και γω να πέσω

ανάλαφρη σαν μέταλλο

κι όλο να φεύγουν σπασμένες αγάπες

απ' τον κόρφο μου

μέχρι να μείνω εγώ

σαν ανέγγιχτο γυαλί

μπροστά μου.

Πριν κοιμηθώ, σ' ακούω φυλαχτό μου..
Έχεις κρύψει μέσα σου
όλα τα δάκρυα του κόσμου.
Μόνο σημάδι
ο απόηχος στα κύματα
Κι ανάσες
σε ανήλιαγους πυθμένες κρατημένες..

Κόψε τα σκοινιά

και σάλπαρε.

Ακόμα και μες στην τρικυμία

χαράζεις με το δάκτυλό σου την πορεία

και με τις ανάσες σου

ορίζεις τους ανέμους.

Φοβάσαι, το ξέρω

φοβάσαι πως δε θα βρεις τίποτα.

Μα ακόμα και το τίποτα

το ξέπλυμα του κύματος

καλύτερο απ' την υποψία είναι

πως η χούφτα σου είναι άδεια.

Εξάλλου

η ακτή είναι γεμάτη κοχύλια.

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!........

............

...

Μείνε ακίνητος, γαλήνιος κοιμήσου

Μείνε ακίνητος,
γαλήνιος κοιμήσου
Με την πληγή τυρανισμένος
Στο λαρύγγι να φλογίζεται νʼ ανοίγει.
Όλη νύχτα στο νερό
Της σιωπηλής θαλάσσης συνακούσαμε τον ήχο
Που βγήκε απʼ την πληγή την γραπωμένη
Στο σάβανο του αλατιού.

Τρεμάμενοι ακούσαμε κατʼ απʼ τʼ απόμακρο φεγγάρι
Τον ήχο της θαλάσσης να κυλά σαν αίμα
Απʼ την πληγή την βροντερή
Κι όταν το σάβανο του αλατιού τσάκισε
Σε μια θύελλα τραγουδιών
Οι φωνές των πνιγμένων κολύμπησαν στον άνεμο.

Άνοιξε ένα μονοπάτι μεσʼ απʼ τʼ αργό θλιμμένο πανί,
Άνοιξε διάπλατες στον άνεμο τις πύλες
Του χαμένου καραβιού
Το ταξίδι μου νʼ αρχίσω για το τέλος της πληγής μου.
Τραγούδι ακούσαμε τον ήχο της θαλάσσης,
Το σάβανο είδαμε λόγο του αλατιού.

Μείνε ακίνητος, γαλήνιος κοιμήσου,
Κρύψε στο λάρρυγγα το στόμα
Αλλιώς θα υποταχθούμε και θα ιππεύσουμε μαζί σου
Μέσα στους πνιγμένους.

Ο ήρωας μου γυμνώνει τα νεύρα του

Ο ήρωάς μου γυμνώνει τα νεύρα του
Που κυβερνούν απο καρπό σε ώμο
Ξεσκεπάζει το κεφάλι που σαν κοιμισμένο στοιχειό
Στηρίζει το θνητό μου κυβερνήτη
Την περήφανη ράχη που ξεπετιέται
Όλο στροφές και συστροφές.

Κι αυτά τα δύστυχα νεύρα
Κουβάρι νʼ ανεβαίνουν στο κρανίο
Πόνος στο ερωτοστέρητο χαρτί
Πραδίδω στην αγάπη με τις άναρχες καλικατζούρες μου
Που αρθρώνουν όλη την πείνα του έρωτα
Και μιλούν για την αρρώστια του κενού στη σελίδα.

Ο ήρωάς μου γυμνώνει τα πλεύρα μου
Και βλέπει την καρδιά του
Να πατά γυμνή σαν Αφροδίτη
Της σάρκας την ακτή
Και να πνέει την αιματόχρωμη πτυχή της
Μανδύας τη νεφρική μου υπόσχεση
Υπόσχεται μια θέρμη μυστική.

Κρατά το νήμα του νευρικού κιβωτίου του
Επαινώντας την πλάνη τη θνητή
Γέννησης και θανάτου απάτες αναίσχυντων κλεφτών
Και τον άνακτα της πείνας
Τραβά την αλυσίδα κινείται η δεξαμενή.

Επαίτης είσαι.
Περιφέρεις τη ζωή σου
τυπωμένη σε χαρτιά.
Την πληγωμένη σου καρδιά
εξευτελίζεις.
Αναζητάς μια σωτηρία
σε κάθε σημάδι που αγγίζεις
μα ποτέ
ποτέ
δε βρίσκεις.
Τα δάκρυά σου
κλείνεις σε κουτιά
δεν τα αφήνεις να χαθούν μες στη βροχή
παρά πουλάς
ένα χαμόγελο το δάκρυ.
Όσα δάκρυα κι αν πουλήσεις
το κενό σου δε γεμίζεις
κανένα χαμόγελο δεν ήταν αληθινό.
Τώρα,
όλοι έχουν ένα κομμάτι απ' την ψυχή σου
έχουν τη θλίψη σου καλά διαιωνισμένη
στο βάθος του οίκτου τους
της αδιαφορίας τους.
Όλοι έχουν πια ένα κομμάτι απ' την ψυχή σου.
Και συ έμεινες μονάχος.

Κοντεύω να πνιγώ
σ' αυτή την άθλια κυριακή
έχω κλειστεί στους τέσσερις τοίχους
των απέραντων σκέψεων
των ανεξέλεγκτων
και τόσο ασφυκτικών
έχω γεμίσει το στέρνο μου
με ανολοκλήρωτους στεναγμούς
και τα μάτια μου με αναφιλητά
που πάντα δειλιάζουν και δεν κυλούν
όπως θα ήθελαν
γιατί η πορεία τους είναι καθορισμένη
μέχρι την άκρη των χειλιών και πάλι κάτω
σταγόνες
σταγόνες
έτσι κυλάει πια ο χρόνος
σταγόνα σε σταγόνα
σιχάθηκα
το αδιέξοδο
δεν ξέρω πώς βρέθηκα εδώ
ούτε θυμάμαι τη λύση του αινίγματος.
ΛΗΘΗ
αυτό ζητάω....

"""Ηρέμησε μικρή μου...

Δώσε τέλος σ' αυτόν το χείμαρρο

που αφρισμένος

αρνείται να καθρεπτίσει το είδωλό σου

και το χάος

σου προσφέρει

για εαυτό. ""

Προσπαθώ, πίστεψέ με
προσπαθώ, μικρέ καθρέπτη...
Μόνο που ξέχασα
πώς με λένε
και πώς βρέθηκα εδώ.

Όσες φορές και αν πολεμήσω τις σκέψεις μου

υπάρχουν φορές

που φοβάμαι

ότι τελικά η ευτυχία

είναι ο αντιπερισπασμός

που περίμεναν οι ρωγμές

για ν' αποκαλυφθούν

ξαφνικά

μπροστά στην ανημποριά μου.

Όταν στενεύει η καρδιά μου

και χίλιες ανάσες κλείνονται

μέσα σε ένα παλμό

φοβάμαι.

Γιατί κάτι τέτοιο

δε συμβαίνει ποτέ

όταν χαμογελώ..;

Μια κενή στιγμή

μην τη γεμίζεις

σαν να της χρειάζεται

γιατί

διόλου κενή δεν είναι.

Δες τα πρόσωπα γύρω σου

και τις φωνές που αιωρούνται

δες τα σύννεφα

που έπλεξαν με τη δική σου αύρα.

Μη τη γεμίζεις τη στιγμή

με αυτολύπηση

και κούφιες σκέψεις

απεικάσματα μιας άλλης στιγμής

μακρινής

γιατί έτσι δε θα έχεις ζήσει,

θα έχεις χάσει

όλες τις λεπτομέρειες

που ταυτίζουν μια στιγμή.

Σαν βρέχει

δε νιώθω και τόσο ένοχη που κλαίω

εδώ ο ουρανός δεν μπόρεσε να κρατηθεί

που πάλι το 'σκασε

το ουράνιο τόξο.

Κοιμάμαι. Αν ονειρεύομαι στο ξύπνημα

Τι ονειρεύτηκα δεν ξέρω

Κοιμάμαι. Αν κοιμάμαι χωρίς να ονειρεύομαι, ξύπνιος,

Σ' ένα χώρο ανοιχτό που δε γνωρίζω

Γιατί ξύπνησα;

Για ποιο λόγο δεν ξέρω.

Καλύτερα ούτε να μην ονειρεύεσαι, ούτε να ονειρεύεσαι.

Καλύτερα να μην ξυπνάς ποτέ.

Φοβισμένος άγγελος

Αγάπησε το φόβο του

κι ο φόβος του εκείνον

Περπατούν μαζί

αν και στην αγορά

διακρίνουν μόνο έναν

Γιατί, όταν ο ένας πουλάει αγωνία

ο άλλος αγοράζει χαμόγελα.

Μην κλαις, φαντάζει μάταιο τώρα
Που πέσανε τα πέπλα ξαφνικά
Πως θες να σ' αγαπήσουνε με τούτο το σημάδι
Που σκάλισες στη μάσκα σου κρυφά

Μην κλαις, δεν φτάνει η οδύνη,
Δεν φτάνει η θλίψη για ν' αναστηθείς
Πόσες φορές τα μάτια σου θα κλείσεις
Μπροστά στο ραγισμένο σου είδωλο

Κάθε μεσημέρι καίγεσαι,

από ένα πόνο αβάσταχτο,

Πεταλούδα ξάφνου γίνεσαι

Σε φωτιά μεταμορφώνεσαι,

Κάθε μεσημέρι καίγεσαι

Πως θες να σ' αγαπήσουνε με τούτο το σημάδι
Που σκάλισες στη μάσκα σου κρυφά
Είναι αδειανές οι φλέβες σου από αίμα
Και μόνο ένας Δαίμονας σκιρτά...αργά!

Κάθε μεσημέρι καίγεσαι, από ένα πόνο αβάσταχτο,
Πεταλούδα ξάφνου γίνεσαι
Σε φωτιά μεταμορφώνεσαι,
Κάθε μεσημέρι καίγεσαι

Κρέμεσαι από τον αγέρα
Δεν πατάς πια πουθενά
Κρέμεσαι απ' το πουθενά

Γυμνοπαιδία A΄. Σαντορίνη

Σκύψε αν μπορείς στη θάλασσα τη σκοτεινή ξεχνώντας
τον ήχο μιας φλογέρας πάνω σε πόδια γυμνά
που πάτησαν τον ύπνο σου στην άλλη ζωή τη βυθισμένη.

Γράψε αν μπορείς στο τελευταίο σου όστρακο
τη μέρα τ' όνομα τον τόπο
και ρίξε το στη θάλασσα για να βουλιάξει.

Bρεθήκαμε γυμνοί πάνω στην αλαφρόπετρα
κοιτάζοντας τ' αναδυόμενα νησιά
κοιτάζοντας τα κόκκινα νησιά να βυθίζουν
στον ύπνο τους, στον ύπνο μας.
Eδώ βρεθήκαμε γυμνοί κρατώντας
τη ζυγαριά που βάραινε κατά το μέρος

της αδικίας.

Φτέρνα της δύναμης θέληση ανίσκιωτη λογαριασμένη
α γ ά π η
στον ήλιο του μεσημεριού σχέδια που ωριμάζουν,
δρόμος της μοίρας με το χτύπημα της νέας παλάμης
στην ωμοπλάτη·
στον τόπο που σκορπίστηκε που δεν αντέχει
στον τόπο που ήταν κάποτε δικός μας
βουλιάζουν τα νησιά σκουριά και στάχτη.

Bωμοί γκρεμισμένοι
κι οι φίλοι ξεχασμένοι
φύλλα της φοινικιάς στη λάσπη.

Άφησε τα χέρια σου αν μπορείς, να ταξιδέψουν
εδώ στην κόχη του καιρού με το καράβι
που άγγιξε τον ορίζοντα.
Όταν ο κύβος χτύπησε την πλάκα
όταν η λόγχη χτύπησε το θώρακα
όταν το μάτι γνώρισε τον ξένο
και στέγνωσε η αγάπη
μέσα σε τρύπιες ψυχές·
όταν κοιτάζεις γύρω σου και βρίσκεις
κύκλο τα πόδια θερισμένα
κύκλο τα χέρια πεθαμένα
κύκλο τα μάτια σκοτεινά·
όταν δε μένει πια ούτε να διαλέξεις
το θάνατο που γύρευες δικό σου,
ακούγοντας μια κραυγή
ακόμη και του λύκου την κραυγή,
το δίκιο σου·
άφησε τα χέρια σου αν μπορείς να ταξιδέψουν
ξεκόλλησε απ' τον άπιστο καιρό
και βούλιαξε,
βουλιάζει όποιος σηκώνει τις μεγάλες πέτρες.

You don't care about us

If it's a bad day, you try to suffocate.
Another memory...SCARRED

If it's a bad case, then you accelerate,
you're in the getaway... car

You don't care about us... oh oh.
You don't care about us... oh oh.
You don't care about us... oh oh
You don't care about us.

If it's a bad case, you're on the rampage.
Another memory... scarred.
You're at the wrong place, you're on the back page,
you're in the getaway... car.

You don't care about us... oh oh.
You don't care about us... oh oh.
You don't care about us... oh oh
You don't care about us.

It's your age, It's my rage.
It's your age, It's my rage.

You're too complicated, we should separate it.
You're just confiscating, you're exasperating.
This degeneration, mental masturbation.
Think I'll leave it all behind, save this bleeding heart of mine.

It's a matter of trust.
It's a matter of trust.
It's a matter of trust.
It's a matter of trust.
Because..
You don't care about us...
You don't care about us...
You don't care about us...
You don't care about us.

It's your age, It's my rage.
It's your age, It's my rage.

Απέναντί μου είναι ο θάνατος

μα το σάπιο δε φαίνεται πουθενά

ο θάνατος είναι απλώς γκρίζος

κι όμως, έχει κάτι τρομαχτικό

η ακινησία της γάτας.

Σαν να κοιμάται

χωρίς τη θέλησή της.

Χωρίς τη θέλησή μου

είναι γκρίζοι οι τοίχοι

και δίχως να το διαλέξω

βολεύτηκα στις δικαιολογίες

που τώρα φθίνουν

Αυτό είναι το σάπιο

που πιά δεν αρκείται στο θάνατο.

Είναι στις σκέψεις μου

και στις μνήμες που μου τρώνε το χαμόγελο

εκούσια.

Δείξε μου το δρόμο

εσύ που με κοιτάς πίσω απ' τα χέρια σου

Έλα και πές μου

εσύ, τί κανω.

Γιατί εγώ φοβάμαι να πω "καλά".

Τί περιμένω;

Μακάρι να 'ξερα.

Το κομμένο σκοινί

Το κομμένο σκοινί
Μπορείς να το ξαναδέσεις
Θα κρατήσει πάλι, ωστόσο
Θα 'ναι κομμένο.

Ίσως πάλι ν' ανταμώσουμε
Μα εκεί που μ' άφησες
Δεν πρόκειται ποτέ
Να με ξαναβρείς.

Ξημέρωμα

Δεν είναι τυχαίο
Που κάθε καινούρια μέρα
Ξημερώνει με το λάλημα του πετεινού
Που μαρτυράει από παλιά
Μια πρδοσία.

Απολαύσεις

Το πρωί το πρώτο βλέμμα απ’ το παράθυρο
Το βιβλίο το παλιό που ξαναβρίσκεις
Πρόσωπα ενθουσιασμένα
Χιόνι, η αλλαγή των εποχών
Η εφημερίδα
Το σκυλί
Η διαλεκτική
Μπάνιο, κολύμπι
Παλιά μουσική
Άνετα παπούτσια
Κατανόηση
Νέα μουσική
Γράψιμο, φυτά
Ταξίδια
Τραγούδια
Και να ‘σαι φίλος μ’ όλους.

Διαβάζεται πρωί και βράδυ

Αυτός που αγαπώ

Μου είπε

Ότι με χρειάζεται.

Γι' αυτό

Προσέχω τον εαυτό μου

Βαδίζω με προφύλαξη

Και φοβάμαι κάθε στάλα βροχή

Μηδά και με σκοτώσει.

Όπως ξέρω καλά

Όπως ξέρω καλά
Οι αμαρτωλοί πηγαίνουν στην κόλαση
Διασχίζοντας τον ουρανό
Τους μεταφέρουν με αμάξια διάφανα
Και τους λένε: Ετούτος από κάτω σας είναι ο ουρανός.
Ξέρω ότι το λένε αυτό
Γιατί σκέφτομαι
Πως ειδικά ανάμεσα σ' αυτούς
Θα υπάρχουν πολλοί που δε θα τον γνωρίσουν.
Γιατί αυτοί ειδικά
Πίστευαν πως είναι πιο λαμπερός.

Δεν έχουν όνομα οι στιγμές
τουλάχιστον όχι οι χαρούμενες.

Δεν τους αξίζει να κλειστούν σε δυο σειρές
παρά μέσα στο μυαλό σου
ας ξεχύνονται, βουνοκορφές που σκίζουν
τους αιθέρες... Τη Θλίψη...

Γι αυτό και γώ μένω σιωπηλή
και κρυφά χαμογελάω
δίχως να εξηγώ γιατί.

ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ!

Me gustas el fuego, me gusta..... la viva.....

Αχ πως μικραίνει η απόσταση κάτω απ' το φύλλο που πέφτει
Αχ πως ο χρόνος σηκώνεται και φανερώνεται άδειος
Πίσω, πίσω απ' τη σιωπή πνιγμένο πλοίο νεκρό αντίο στην κουπαστή
Πίσω, πίσω απ' τη φωνή αδειάζει η σκέψη και ακούει τη λέξη να ηχορραγεί

Μαύρη πεταλούδα παράξενη
μέσα στην ομίχλη διάφανη
Όποιος δε σε βλέπει ξεχνά
Και όποιος δεν θυμάται
μαύρο θάνατο κοιμάται

Αχ πως ηχούν τα βήματα μέσα στο άδειο τοπίο
Αχ πως φυτρώνει στο χώμα γεμάτο χρώματα τραγούδι

Κι όταν το ποίημα ανοίγει μια χαράδρα πίσω απ' τα κάδρα της γιορτής
Βγαίνει πάνω απ' τις χαρές πάνω απ' τις σφαγές μας
πεταλούδα με τη φτερούγα να αιμορραγεί

Μαύρη πεταλούδα...

Κολύμπησε στο δρόμο που χάραζε το φεγγάρι
και μες στα χέρια της έκλεινε τα λιωμένα αστέρια
άνοιξε τα χέρια της να αγκαλιάσει το απέραντο
και η θάλασσα της φίλησε τα μάγουλα.
Γύρισε πίσω να κοιτάξει
η παραλία είχε ασημιές ανταύγειες
κι ήταν έρημη
Και εκείνη μόνη της ήταν
την είχε ξεχάσει ο νούς
και ζούσε στ' όνειρο...
Και εκεί ήθελε να παραμείνει
τίποτα δεν κρατάει για πάντα
τίποτα
....... Σχεδόν τιποτα.

Ώρες ώρες η Γή πάει να σπάσει

βλέπω τις ρωγμές στον ουρανό

ή είναι απλώς τα μάτια μου;

Η θάλασσα με κοιτάει σαν φυλαχτό

έχει νευριάσει κι αυτή

με πολυτέλεια κρύβει το θυμό μου

πίσω από κύματα αναίτια.

Κλεισμένη σε μια σκέψη

οι πληγές στα χέρια μου μεγαλώνουν.

Οι υπόλοιπες δε φαίνονται,

μονάχα οι σκέψεις εδώ ανασταίνονται.

Πρέπει να 'σαι δυνατή,

λέει ο Χρόνος.

Δεν μπορεί να απαντήσει, βλέπεις,

στο αναπάντητο ''Γιατί''.

Ελιγμός

Στα μαβιά κρόσσια της οδύνης
Στ' αγάλματα της αγωνίας
Στις υγρές σιωπές
Υπάρχει ένα πρόσωπο
Τόσο πολύ βγαλμένο από τα δάκρυα
Τόσο ακατανόητο
Τόσο ζεστό στο χέρι που του γνέφει
Έν' άλλο πρόσωπο
Μια οπτασία με πυρσούς που σχίζει την ερήμωση
Καβάλα η νύχτα στις οροσειρές της
Με άστρα σαν νοήματα που σφεντονίστηκαν
ʼλλοτε απ' την παιδική τους ηλικία
Και δίνουνε το κατευόδιο της ζωής
Επάνω στις ανηφοριές του οίκτου.

Υπάρχει
Μια τρυφερή καμπύλη που χρωστά στον πόνο
Την περιπέτεια της φωτοχυσίας της
Ένας φακός που ενώνει τ' αμαρτήματα
Σαν ύπτια σπλάχνα πού 'ριξεν ή τύχη
Εκεί
Ένας καλός απ' τη σκιά που τον μαγεύει τοίχος
Κάνει γωνία πριν από το κλάμα
Ύστερα φτάνουν οι κορμοστασιές του ολέθρου
Δέντρα με μόνη επίπλωση τα δάχτυλα τους
Με μόνη πίστη την ξεριζωμένη τους λαλιά
Είναι καλό να μη μιλάν εκείνοι που έζησαν
Οι άλλοι βαστούν στα χέρια οιμωγές
Τρέχοντας πέρα σαν αβάφτιστες φτερούγες
Έζησαν
Ένα πηγάδι ανοίγει φόβους έπειτ' από κάθ' ελπίδα του
Γιατί να τρέμει αυτό το σύρμα
Τούτο το πουλί ποιο βλέμμα να τροφοδοτεί
Τι θέλουμε
Υπάρχει

Ένα σβησμένο πρόσωπο σε κάθε αυλαία λήθης.

Επέτειος

...even the wearist river
winds somewhere safe to sea!

Έφερα τη ζωή μου ως εδώ
Στο σημάδι ετούτο που παλεύει
Πάντα κοντά στη θάλασσα
Νιάτα στα βράχια επάνω, στήθος
Με στήθος προς τον άνεμο
Που να πηγαίνει ένας άνθρωπος
Που δεν είναι άλλο από άνθρωπος
Λογαριάζοντας με τις δροσιές τις πράσινες
Στιγμές του, με νερά τα οράματα
Της ακοής του, με φτερά τις τύψεις του
Α, Ζωή
Παιδιού που γίνεται άντρας
Πάντα κοντά στη θάλασσα όταν ο ήλιος
Τον μαθαίνει ν' ανασαίνει κατά κει πού σβήνεται
Η σκιά ενός γλάρου.

Έφερα τη ζωή μου ως εδώ
ʼσπρο μέτρημα μελανό άθροισμα
Λίγα δέντρα και λίγα
Βρεμένα χαλίκια
Δάχτυλα ελαφρά για να χαϊδέψουν ένα μέτωπο
Ποιό μέτωπο
Κλάψαν όλη τη νύχτα οι προσδοκίες και δεν είναι πια
Κανείς δεν είναι
Ν' ακουστεί ένα βήμα ελεύθερο
Ν' ανατείλει μια φωνή ξεκούραστη
Στο μουράγιο οι πρύμνες να παφλάσουν γράφοντας
Όνομα πιο γλαυκό μες στον ορίζοντά τους
Λίγα χρόνια λίγα κύματα
Κωπηλασία ευαίσθητη
Στους όρμους γύρω απ' την αγάπη.

Έφερα τη ζωή μου ως εδώ
Χαρακιά πικρή στην άμμο που θα σβήσει
- Όποιος είδε δυο μάτια ν' αγγίζουν τη σιωπή του
Κι έσμιξε τη λιακάδα τους κλείνοντας χίλιους κόσμους
Ας θυμίσει το αίμα του στους άλλους ήλιους
Πιο κοντά στο φως
Υπάρχει ένα χαμόγελο που πληρώνει τη φλόγα-
Μα εδώ στο ανήξερο τοπίο που χάνεται
Σε μια θάλασσα ανοιχτή κι ανέλεη
Μαδά η επιτυχία
Στρόβιλοι φτερών
Και στιγμών που δέθηκαν στο χώμα
Χώμα σκληρό κάτω από τ' ανυπόμονα
Πέλματα, χώμα καμωμένο για ίλιγγο
Ηφαίστειο νεκρό.

Έφερα τη ζωή μου ως εδώ
Πέτρα ταμένη στο υγρό στοιχείο
Πιο πέρα απ' τα νησιά
Πιο χαμηλά απ' το κύμα
Γειτονιά στις άγκυρες
- Όταν περνάν καρίνες σκίζοντας με πάθος
Ένα καινούριο εμπόδιο και το νικάνε
Και μ' όλα τα δελφίνια της αυγάζ' η ελπίδα
Κέρδος του ήλιου σε μι' ανθρώπινη καρδιά -
Τα δίχτυα της αμφιβολίας τραβάνε
Μια μορφή από αλάτι
Λαξεμένη με κόπο
Αδιάφορη άσπρη
Πού γυρνάει προς το πέλαγος τα κενά των ματιών της
Στηρίζοντας το άπειρο.

Μείνε μακριά από τους συνειρμούς μου

θέλω να ακούσω τα λουλούδια

καθώς ανασαίνουν

και τη βροχή καθώς ταξιδεύει ακόμα

στον αιθέρα.

Η ενότητα των όντων.

Ποτέ δε θα 'μαι μόνη

παρά μόνο άμα είσαι και συ εδώ.

Ο εαυτός μου θα χαθεί και πάλι

στον λαβύρινθο που θα στήσεις

γύρω απ' τις σκέψεις μου.

Δεν κοπάζει δεν σβήνει
στη καρδιά μου η φωτιά
που με τρώει και με ρίχνει
απ' την Εδέμ στο πουθενά
Οι αιώνες ρωτάνε
πόσο ακόμα Θα αντέξω
Να τρικλίζω εκεί έξω
Ξυπόλυτος μόνος
Και γω ψιθυρίζω
δικιά μου η χαρά
δικό μου το αίμα
δικός μου κι ο τρόμος
Δεν είμαι μόνος
Δεν είμαι ο μόνος
Όλα είναι δρόμος
Η φωτιά η γιορτή η απώλεια ο πόνος
Ο κάθε μικρός θάνατος
κι ο μεγάλος ο ατέλειωτος κόσμος
Όλα είναι δρόμος.

Βιβλίο ανοιχτό

Βιβλίο ανοιχτό
Διάβασέ με
και μετά κάψε με
ή σκίσε με
Αλλά μη με κοιτάς σα να ντρέπεσαι
ή σα να ντρέπομαι εγώ
Δε μετανιώνω
δεν άνοιξα τα φύλλα μου για να με κρίνεις
παρά για να με μάθεις
Είμαι αφελής
πίστεψα ότι κάτι θα ένιωθες στις λέξεις μου
ή ότι κάτι θα σου θύμιζα.

Κεριά

Του μέλλοντος οι μέρες στέκοντ' εμπροστά μας
σα μιά σειρά κεράκια αναμένα -
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.

Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λιωμένα, και κυρτά.


Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ' αναμένα μου κεριά.


Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.

Όνειρο

Μια φορά και έναν καιρό ήμουν σύννεφο.
Είχα άσπρα μαλλιά
και καθόλου μάτια.
Τα μάτια μου ήταν τα πουλιά και τα δέντρα
οι πεταλούδες
και ο αέρας.
Παρατηρούσα τους ανθρώπους
έστελνα ουράνια τόξα
για να χαμογελούν
και στάλες στα τριαντάφυλλα
για να έχουν ελπίδα.
Μάζευα τη θλίψη τους
στέγνωνα τα δάκρυά τους,
τα έβαζα στα χέρια μου, τα έβγαζα απ' τα μάγουλά τους
και χαμογελούσαν και πάλι.
Τα μαλλιά μου έγιναν πρώτα ασημιά
και ύστερα γκρίζα.
Άσχημο πράγμα η θλίψη,
είχα μαζέψει πολλή απ' αυτήν.
Τα ουράνια τόξα όλο και πιο δύσκολα έφευγαν απ' τα χείλη μου
και τα τριαντάφυλλα μάταια με ζητούσαν.
Άσχημο πράγμα η θλίψη.
Μια μέρα έσπασα
και η βροχή πλημμύρισε τους δρόμους.
Πλημμύρισε τα πρόσωπα των φίλων μου
και τα ξέπλυνε.
Πλημμύρισε τα λουλούδια
και ζωντάνεψαν.
Εγώ χάθηκα σιγά σιγά.
Έγινα απομεινάρι.
Δάκρυ.
Σταγόνα.
Δροσοσταλιά
και αφρός στη θάλασσα.
Σκορπίστηκα παντού
και δε σκεφτόμουν.
Ύστερα είδα τον ήλιο
και όλη μου τη θλίψη.
Π ό σ ο π ό ν ε σ α . . .
Μα δεν μπόρεσα να κλάψω άλλο
μία σταγόνα είχε απομείνει
κι αυτή είχε μέσα της ε μ έ ν α...
Έτσι αφέθηκα.
Κάθε φορά ένα κομμάτι μου ανεβαίνει
και αντανακλά τον ήλιο.
Σε κάθε προσπάθεια μεγαλώνω και πάλι
ώσπου να βρω ξανά τον εαυτό μου
το σύννεφό μου
και τα ουράνια τόξα.

(Ελπίζω δηλαδή)

Κουράστηκα ρε...

Πού έμεινε εκείνο το τελευταίο κομμάτι

ξέρεις ποιό λεώ

εκείνο που αρχίζει από Α..

Δε θα στο πώ.

Κουράστηκα σου λέω..

Δε γίνεται να χάθηκε..

Βροχοποιός

Αν αυτά τα σύννεφα είναι οι φόβοι
των ανθρώπων που παγώνουνε πάνω
απ'τις σκεπές... Ας ξεπλύνουν οι
πιο άγριες βροχές αυτούς τους
δρόμους κι ας χυθούν στις μυστικές
δεξαμενές, που γεμίζουνε τη
θάλασσα της φρίκης, που βουτάει
αυτός ο δύτης μοναχός...
Πριν τελειώσει η ανάσα του
κοιτάει προς τα πάνω και θυμάται...

Διαμαντένιος ουρανός...
Διαμαντένιος ουρανός...

Αν αυτά τα σύννεφα ζυγίζουνε το
βάρος που λυγίζει τις ανθρώπινες
καρδιές... Ας γκρεμίσουνε οι πιο
άγριες ματιές αυτά τα σκιάχτρα κι
ας χυθούν στις μυστικές δεξαμενές,
που γεμίζουνε με καύσιμα τα τρένα
που θα πάρει κάποια μέρα μοναχός...
Πριν τελειώσει το τσιγάρο με
κοιτάει προς τα πάνω και θυμάται...

Διαμαντένιος ουρανός!...

Όταν ήμουνα μικρός μες τα κύματα δε μ' ένοιαζε
αν ο κόσμος είν' απλός ή αν έτσι απλώς εμένα μου έμοιαζε...

Διαμαντένιος ουρανός!...

Θα χαθώ

Τί όμορφη που είναι η θλίψη σου
σε γεμίζει καθώς σε αγνοεί στις προσπάθειές σου
να αγναντέψεις το καθημερινό
Καλύβει τις τελειότητες του αέρα
και του ήλιου.

Πόσο σε φροντίζει

ποτέ δε βαριέσαι μαζί της

ίσως να κουράζεσαι

μα πάντα έχεις τροφή να ζείς

απ΄τα αναφιλητά σου.

Ώσπου ξεχνάς σιγά σιγά

τί πάει να πεί αστέρι

φεγγάρι

λουλούδι

θάλασσα

στεναγμός...

Τί όμορφη που είναι η θλίψη

Μόνο που δεν έμεινε τίποτε άλλο.

Εσύ κοιμήθηκες..

Θα περιμένω

Ας μαζέψω τα κομμάτια μου

όλοι σας έχετε από ένα

κι ας μην το ξέρετε.

Κρυφά θα ψιλαφήσω στα δωμάτιά σας

να δώ, πού με έχετε καταχωνιάσει

Και δε με νοιάζει ο ιδρώτας

αλλά η αλμύρα που θα με χτυπήσει

όταν με βρώ αχνή να σαπίζω

κάτω απ' τα μαξιλάρια σας.

Θα σας περιμένω ρε να κλείσετε τα μάτια

και να αφήσετε τις πόρτες ανοιχτές.

Εκεί θα σε κοιτάξω μήπως θυμηθείς

τί σου είπα μια βραδιά

και τί δε μου είπες εσύ.

Θα φυσήξω το άσπρο πρόσωπά σας

να φύγει η σκόνη που επιμελώς καλύβεστε

να φανούν οι ρωγμές

και οι κραυγές από κάτω

Οι δικές μου κραυγές.

Και εκεί θα μείνουν

μακριά απ' τη συγχώρεσή σας.

Πάλι εγώ

Είναι πρωί αρχίζει η νέα μέρα
και κάτι στον αέρα μυρίζει σαν βροχή
είμαι εκεί κάτω απ΄ το μαξιλάρι
ποια σκέψη θα μου πάρει του ύπνου το νησί

Κάθε μέρα που ξυπνάω φτιάχνω μέσα μου ένα κόσμο
και μ΄αυτόν πάω όπου πάω χώρο για ν΄αντέξω δως μου
είμαι εγώ και ένα αγόρι που είμαι πάλι εγώ αλλά τότε
πώς με σπρώχνει λέει προχώρα πίσω δεν μπορείς να πας

Βράδυ ξανά κι η νύχτα με τρομάζει
ανόητο φαντάζει που ήρθα ως εδώ
κάτι θα βρω το δράκο να νικήσω
μπορεί να ξενυχτήσω να μην κοιμηθώ

......: )

Θέλω να χάσω τον εαυτό μου

Θέλω να χάσω τον εαυτό μου
για να μπορέσω να τον βρω

Να γκρεμιστούνε τα όνειρά μου
για να τα ξαναονειρευτώ

Να 'ρχετ' η νύχτα στη ζωή μου
για ν' ανασαίνω με το φως

Να με πληγώνει η επιστροφή μου
μα πάντα πίσω να γυρνώ

Θέλω ν' αλλάξω αυτή την πόλη
για να μπορώ σ' αυτήν να ζω

Να σταματήσω κάθε ρολόι
το χρόνο μου να ξαναβρώ

Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα

Σαν δέσμη από τριαντάφυλλα
είδα το βράδυ αυτό.
Κάποια χρυσή, λεπτότατη
στους δρόμους ευωδιά.
Και στην καρδιά
αιφνίδια καλοσύνη.
Στα χέρια το παλτό,
στ' ανεστραμμένο πρόσωπο η σελήνη.
Ηλεκτρισμένη από φιλήματα
θα 'λεγες την ατμόσφαιρα.
Η σκέψις, τα ποιήματα,
βάρος περιττό.

Έχω κάτι σπασμένα φτερά.
Δεν ξέρω καν γιατί μας ήρθε
το καλοκαίρι αυτό.
Για ποιον ανέλπιστη χαρά,
για ποιες αγάπες
για ποιο ταξίδι ονειρευτό.

Σα να μην ήρθαμε ποτέ σ' αυτήν εδώ τη γη,
σα να μένουμε ακόμη στην ανυπαρξία.
Σκοτάδι γύρω δίχως μια μαρμαρυγή.
Άνθρωποι στων άλλων μόνο τη φαντασία.

Από χαρτί πλασμένα κι από δισταγμό,
ανδρείκελα, στης Μοίρας τα τυφλά δυο χέρια,
χορεύουμε, δεχόμαστε τον εμπαιγμό,
άτονα κοιτώντας, παθητικά, τ' αστέρια.

Μακρινή χώρα είναι για μας κάθε χαρά,
η ελπίδα κι η νεότης έννοια αφηρημένη.
Άλλος δεν ξέρει ότι βρισκόμαστε, παρά
όποιος πατάει επάνω μας καθώς διαβαίνει.

Πέρασαν τόσα χρόνια, πέρασε ο καιρός.
Ω! κι αν δεν ήταν η βαθιά λύπη στο σώμα,
ω! κι αν δεν ήταν στην ψυχή ο πραγματικός
πόνος μας, για να λέει ότι υπάρχουμε ακόμα...

Ο βασιλιάς της σκόνης

........Θα περάσουν τα χρόνια, θα γυρίσει ο τροχός
Όλα θα 'ναι σαν πρώτα, όλα θα 'ναι αλλιώς
Θα σε ψάχνω στους δρόμους που γυρνούσες, μα εσύ
Θα 'χεις γίνει σκιά, θα' χουν όλα χαθεί

Ένα βράδυ θα φέγγει το φεγγάρι τρελό
Θ' απλωθεί η σκιά σου σ' ένα δρόμο στενό
Τα ταξίδια, οι φίλοι, οι αγκαλιές, τα φιλιά
Σ' ένα κόσμο θαμπό, μακριά…μακριά...

Έλα και πάρε με από δω

Χρόνε

Δείξε μου τα λημέρια σου

που οι κραυγές δεν έχουν σημασία και γίνονται

θρόισμα ανέμων

παιχνίδισμα.

Δείξε μου τα δάκρυα που γίνονται βροχή

στον κύκλο των συναισθημάτων.

Έλα και πάρε με από δω

και νανούρισε με στη δίνη σου

την αέναη

να ξεχάσω τ' όνομά μου

και το γέλιο μου

το άκουσμά μου, των λυγμών

Έλα και πάρε με, και δείξε μου τα λεπτά

πόσο μετράνε

ώστε να εκτιμήσω κάθε στιγμή.