Μη με πιστέψεις
Μη με πιστέψεις
Μη με πιστεύεις.
Να πιστεύεις τον αέρα που ξεκάθαρα φυσάει
Τη θάλασσα και το αλάτι
τα πουλιά
τα σύννεφα
Μα όχι τον πόνο
ή τη χαρά που έφτιαξες για μένα.
Τα παράθυρα
Τον ήλιο
Τη βροχή που είναι απλώς νερό που πέφτει
για να κάνει κύκλο.
Μη με πιστεύεις
και μην ακούς τις σκέψεις σου
όσο υπάρχω εκεί.
Όσο εσύ με πλάθεις κάθε δευτερόλεπτο
μαζεύονυας στιγμές.
Μη.
Μη.
Μη.
Είσαι μόνος.
Το ίδιο και γω
κι όσο κι αν ενωθούμε
απλώς θα μαστε μόνοι, μαζί.

Γυμνή μπροστά σ' έναν ιππότη.

Θέλω σε μια αυτόματη γραφή
οι σκέψεις να γίνουν ζωγραφιές με μελάνι
κι έπειτα να ψάξεις να με βρεις.
Κάτω απ' τα κρύα χέρια μου
με τυραννάει αγωνία
πότε θ' αγγίξεις όσα νιώθω
κι αν θα τα κρατήσεις τρυφερά.
Με μια ματιά
να εμφανιστώ γυμνή
κι ύστερα να ψάξεις να με βρεις.
Κι όμως ξέρω
πως όλα θα γίνουν με το δικό σου τρόπο
και πως θα ψάξω να σε βρω
μην και δεν ψάξεις εσύ.

Κι ενώ ταυτόχρονα
οι σκέψεις φέρνουν ενοχές
δε θα ντραπώ να το εννοήσω.
Να μ' αγαπάς.

Δε σταματάμε ν΄αναπνέουμε στα δύσκολα
υπενθυμίζεις
γιατί το ξέρεις πως μπορεί να το ξεχάσω.
Ελπίζω
πως η στιγμή θα περάσει απαρατήρητη
κι ό,τι τη βαραίνει
αν της χαρίσω την πνοή της.

Μάθε μου
να μη με παραχωρώ
όπου δε θέλω να με δώσω.

Στο δρόμο για τη σχολή.

Άκουσα βήματα.
Αντηχούσαν στα δικά μου
Σαν για σιγουριά
Κι όταν εποχές περνούσα
δίχως να σκέφτομαι
Σταμάτησαν
και γίναμε ένα.

Ρωτάς για σένα
και κρατάς σημειώσεις σε φακέλους
Κατάσσεις χαρακτήρες
και συνθέτεις πρσωπα.
Σ' αρέσει να τ' ακούς
μήπως και πιστέψεις πως είσαι οτιδήποτε.
Και στις σκέψεις νευριάζεις
γιατί είναι δικές σου
και δεν τις ακούει κανείς
να σου πεί εαν υπάρχουν.

Παραπατάς επίτηδες μήπως και σ' ανεβάσουν.

Νιώσε
πως η τρικυμία σου
δεν πρόκειται να ταράξει
την ελάχιστη σταγόνα
Και διάλεξε
στην υγρασία να βουτήξεις
ή απλώς να γίνεις νερό.

Προχώρα
και άσε την κάθε στιγμή να συμβαδίσει
χωρίς να την κουράζεις
με ερωτήσεις
και μικρά απωθυμένα.

Μερικές φορές
αν είσαι πολύ τυχερός
γίνεσαι αναπνοή.
Μπαίνεις στα πνευμόνια των περαστικών
και τους αφήνεις να σε εκπνεύσουν
σε κάποια ζωή.
Έχεις λύσει τα σκοινιά
και ξεχυλίζεις
εκτός κουτιού
εκτός εαυτού
κι όμως
πρώτη φορά σε αισθάνθηκες έτσι.
Εραστής
Βιαστής όσων ποτέ φοβήθηκες.

Take the plan and spin it sideways

Κάποτε γνώρισα έναν ήλιο.
Σκόρπιζε αχτίνες
που έλιωναν στα χέρια
και χάιδευε με ζέση κλειστά βλέφαρα.

Τον μίσησα.

Πρόδιδε το βλέμμα μου
σαν σε μικροσκόπιο
και ξάφνου δεν μπορώ να κρυφτώ
της εγωιστικής μου μελαγχολίας.
Μέχρι που τον στρίμωξα σε ένα πανόραμα
"Δες με", με προκάλεσε,
"Σηκώνομαι και πέφτω χωρίς να το διαλέγω.
Φροντίζω να φωτίζω τις σκιές σας
ώστε να αντέχετε τη λάμψη σας.
Μα πες μου,
εγώ πάντοτε έμοιαζα με στράτα;"
Και τα πύρινα μάτια του έσταξαν στη θάλασσα.

ουφ

Ό,τι και να νιώσω λάθος θα 'ναι.
Χαρά ή λύπη
ξενοιασιά και άγχος
σε όλα εγώ κοινώς παρονομάζω
κι εσείς με αριθμείτε
καθένας τη φορά
ή και μεικτά
αναλόγως το κλάσμα της στιγμής.

Ό,τι και να πω λάθος θ' ακουστεί
κι ας τ' ακούσω μόνο εγώ.

Παραδοχή

Τη συναντάω,
τυχαία
αλλά όχι και τόσο τυχαία
ίσως ήξερα πού να τη βρώ
ή και να της έδειξα το δρόμο.
Κοιταζόμαστε
σ' ένα παιχνίδι σιωπής
και την προσκαλώ
να με κάνει δική της
να την αδράξω.
Είναι το δώρο μου, μου λέει,
και φωλιάζει εκεί που πονάει.
Τώρα όλα αλλάζουν
με χρώματα έντονα
κι αέρα καθαρό
που με σκορπάει παντού
περπατάω.
Κι ώσπου να πατήσω το χώμα
να νιώσω βήματα
και το όνειρο να γίνει πιστευτό
παλεύω μέσα μου
να την κρατήσω, να τη διώξω
μια την κρατάω μια τη σπρώχνω
και μένω μετέωρη
να προσπαθώ
τη χαρά μου να αντέξω.

Εισπνέω στιγμές εκπνέω ζωή

Μην το κουράζεις.

Πλάθεις πραγματικότητες και τις πετάς στον αέρα να πεθάνουν.
Ένα δεν υπολόγισες
πως κι εσύ αιωρείσαι μαζί τους
μέχρι να σκάσεις
στο χώμα ή στα πούπουλα.
Γιατί,
ποτέ δεν μπορείς να ξέρεις
κι αν σε καλούπια πασχίσεις να χωρέσεις
θα χάσεις το σχήμα σου.

α τ ι τ λ ο

Όσο κι αν σέρνεσαι στα πόδια του χρόνου
δευτερόλεπτα να σου χαρίσει
τα δάκρυά του να προλάβεις
τα χείλη να κρατήσεις
κουμπωμένα
αόριστα χαμογελαστά
τα μάτια λίγο πριν τη μπόρα
λαμπερά
ίσα ίσα να παγώσεις τη στιγμή
να νικήσεις μια απόφαση
και ψεύτρα να τη βγάλεις
πιστεύοντας την άγνοια
που επικαλέστηκες
όσο κι αν τρέμεις από φόβο
μην ολισθήσει το σύμπαν κατά πάνω σου
το ξέρεις.
Μερικές φορές
δε χρειάζεται να ξέρεις τίποτα
παρά μόνο οτι ακόμα αναπνέεις.

Τί είδες πάλι και σε τρόμαξε?

Ποτέ δε σου φτασαν τα χαμόγελα κι οι λύπες.
Περισσότερα ποθούσες
και ό,τι σε άλλους εκτιμάς
σε σένα δεν υποψιάστηκες.
Σε δρόμους παράλληλους βαδίζεις
απ' τη μια εσύ
και απ' την άλλη δρομέας χωρίς μάτια.
Και στο κάθε βλέμμα
θέλεις να σταθείς
κι επάξια να κερδίσεις έναν τίτλο.
Και προσπερνάς
όσους χώρο σου κάνουν να περάσεις
κι ένα χέρι σου προσφέρουν
να κρατήσεις
γιατί σ' εκτιμούν
και δεν το πιστεύεις.

I got the blues

Το αγαπημένο μου μέρος στον κόσμο
δεν έχει όνομα
ούτε είναι κάπου.
Δεν είναι ένα
ούτε μπορεί να το βρει κανείς.
Από περιγραφές μόνο
κάτι του θυμίζει
που κάποτε έζησε
ή ζει.
Στο μέρος εκείνο δεν πας
μα ούτε φεύγεις.
Απλώς κλείνεις
ή ανοιγεις τα μάτα σου
και ξέρεις πως βρίσκεσαι εκεί
ή οτι μόλις χάθηκες
χωρίς να θυμάσαι διαδρομή και μονοπάτια.
Το αγαπημένο μου μέρος στον κόσμο
είναι Τέλειο
μα δεν δίνει υποσχέσεις.

Φοβάμαι
μην και δεν έχουν ανταπόκριση οι αισθήσεις μου
εκεί που παραδίνονται
και πώς θα τις πείσω τώρα
σε μένα να γυρίσουν...

Μην ανησυχείς
έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν αποφάσισες τέλος στην πορεία.

Έτσι, για αλλαγή

Χωρίς έμμετρους σχεδιασμούς
με λίγο ανομολόγητο φόβο
χαμόγελο τρεμοπαίζει
τραγούδι επίμονο κάτω από σύννεφα
και θάλασσα που την άμμο χαιδεύει.
Με μάτια κλειστά
χορός κάτω από βροχή
με μουσική που σκάει στις στάλες
χορτάρι που μυρίζει υγρό.



Σκληραίνει η ρώγα
στον απαλό αέρα γύρω της
στο βλέμμα πάνω της.
Μισάνοιχτα χείλη
ηδονικά δοσμένα στην κραυγή
δαγκωμένα.
Κόκκινα λουλούδια κάτω μου
στύβουν τ' άρωμά τους,
με κάνουν δική τους.
Δίνομαι
με τις αισθήσεις στα χέρια σου
και γίνεσαι δικός μου.

Λυπάμαι το βάθος
που με ρίχνω
σε κάθε πνιγηρή ανάσα
Λυπάμαι τα χρώματα
που ξεθωριάζουν
κοιτάζοντας επίμονα τον ήλιο
Λυπάμαι τις μέρες
που δεν άρπαξα.

Μα χαίρομαι
για τα ταξίδια που διαρκούν ένα λεπτό
στη μια άκρη του μυαλού ως την ψυχή
και γελώ μπροστά στη λύπη
τη σταυρωμένη στο χαρτί
και όχι στο κορμί μου.

Στιγμή αδυναμίας

Κοίταξα την πόλη
θάλασσα με φωτεινά αστέρια που μάκραινε.
Σε έψαξα να κολυμπάς
μα μόνο τα μάτια σου συνάντησα
στην αντανάκλαση μιας αγωνιώδους ηρεμίας.
Πτήση
με καθυστέρηση στιγμών
και χάνω ύψος σε κάθε αστέρι που μετράω.
Είναι λίγη η ψυχή μου
και πνίγεται σε μια χούφτα ζωή.



(Έτσι ξορκίζω εγώ
τα κακώς κείμενα
με δάκρυα από χαρτί
και λέξεις
που καίγονται πιο εύκολα
στη φωτιά της ημέρας)

Αναγραμματισμος

Αιτίες θα δώσει ο χρόνος
σ' ότι καταράστηκες ποτέ
Θα στείλει σημάδια κι οιωνούς
στην κάθε μέρα
απαντώντας με μια λέξη τη φορά
στο θλιμμένο
απεγνωσμενο
για τα πάντα μας γιατί.
Κι αν εκείνος δε σε βρεί να σου μιλήσει
φτιάξε χρόνο
και ζήσε απαντήσεις.

Κολλημένη στον τοίχο

...Πόσες ζωές χωράνε σε μια εικόνα,
μουσική σε τόπο γνώριμο δίχως ψυχή ν' ακούσει
Πόσες σκέψεις σε μια στιγμή στριμώχνονται
φιλονικώντας για το δάκρυ που θα στείλουν
κατευθείαν τη φωτιά σου για να καμψουν...

Κεφάλι χωμένο στα γόνατα

Θέλω πολλά
και σε χάνω στα παράπονά μου.
Ανοίγω φτερά για να σε βρω
μέσω παρεξηγήσεων ανεκπλήρωτων.
Ακουω τις ανάσες σου στο θρόισμα των φύλλων
μα δε σε βλέπω ν' ανασαίνεις
βλέπω τα χνάρια σου μπροστά μου
μα δε σ΄ακούω να κινείσαι.
Καταλαβαίνεις;
Είσαι στη σκέψη αλλα χάνεις έδαφος.
Σε θέλω πολύ
μα χάνομαι στην απόστασή μας.

Δεν Ξέρω Τον Τίτλο

Να χαθούν τα λάθη
κι οι χαρές που χάθηκαν
τα λόγια που πέταξαν
κι οι σκέψεις που ρίχτηκαν σκέψεις μας,
ψάχνουμε,
σε καράβια λήθης
με χαραγμένες ενοχές
κατάρτια μουσκεμένα
και καθρέπτες που γνέφουν συγκαταβατικά.
Εκεί ταξίδεψα κι εγώ
ανάμεσα σε άλλους
που ψιθυριζαν ονόματα
από παλιά
χαμένοι
σ' ένα κυνήγι μαγισσών δίχως έπαθλο
σε μία δίωξη ψυχών.

Κουράστηκα να είμαι θυμωμένη
μες στη μικρή μου κουκέτα.
Εναντίον μου στην αρρένα
η ήττα είναι σίγουρη
και πονάνε οι πληγές όταν τις τρέφεις με αίμα.
Σημάδια απ' τα μεγάφωνα φωνάζουν
στιγμές που έχασα
ή έζησα
δίχως να ξέρω.
Στα δεξιά μας η χαρά και η ασχήμια
και απ΄την άλλη το καλό με το κακό
ζευγάρια που διασχίζουν τον καιρό μου
και προσπαθώ εξίσου
να αγαπώ...

Παραγεμισμένη με οτιδήποτε, παρά εμένα.

Αν αυτή ήταν
η τελευταία μέρα της ζωής μου
θα μ' έφτυνα κατάμουτρα
για τη δειλία
του να ζω για άλλους.
Αν και ''τα όρια είναι ρευστά''
όπως μ' αρέσει να λέω
πίσω απ' το δάκτυλό μου,
το ξέρω δίχως να μου το πει κανεις
πως δικαιολογία δεν έχω
ούτε θα έχω ποτέ.
Αν και, τελικά,
νιώθω χαρούμενη..
Τί χαρά να μπαίνει κανείς στο πετσί του ρόλου του!

Κοιτούσε ψηλά
και δε χόρταινε.
Έψαχνε ουρανό
κάπου ν' απλώσει τη σκέψη του
με την ηρεμία να του χαιδεύει τα μαλλιά
Έψαχνε ουρανό
πίσω απο 'κείνο το ξεβαμμένο μπλε
που τον κρύβει
που περιορίζει το εύρος των φτερών του.
Μερικές φορές
έψαχνε ανθρώπους
που θα του δείξουν το δρόμο.
Σπάνια
έβρισκε βλέμματα
που κοίταζαν πάνω
που έβλεπαν παντού
και τα μάτια τους βάθαιναν
και τα χέρια τους χαλάρωναν
και η ψυχή τους ηρεμούσε.
Εκείνους, τους απέφευγε.
Τους αποστρέφοταν
κι έτρεχε μακριά τους
γιατί δεν είχαν τίποτα
κι όμως
τα είχαν όλα.

Το παρόν σ' αδράττει
απ' τα χέρια σου γλιστρώντας
και πέφτεις στο κενό
που απροειδοποίητα
έσκασε από κάτω σου.
Στην πτώση
ριπές αναμνήσεων σκάνε στην πλάτη σου
το παρελθόν στροβιλίζοντας παντού
στον ουρανό
στον πάτο του νου σου.

Μα, αυτό που έπεται
είναι το πιο τρομαχτικό
Τα μελλούμενα
που δεν ορίζεις
και που εσύ τα φτιάχνεις
αποφασίζοντας.

Παγωμένος, πρωινός ήλιος

Με ξυπνάει
όχι και τόσο διακριτικά
μάλλον με φωνές υπόγειες
απ' τα κλειστά μου βλέφαρα κατευθείαν στις σκέψεις.
Δεν μ' αγκαλιάζει.
Το φως του με δείχνει με το δάχτυλο στους φόβους,
στέκεται
κι απολαμβάνει τον μανδύα του,
τη λεπίδα από μαχαίρι ατσάλινο
που απειλεί στα μάτια μου να μπήξει.
Κι έπειτα φωτίζει
όλ' αυτά που η νύχτα έσβησε.
Τ' απομεινάρια μιας μέρας περασμένης
Το δακρυσμένο μαξιλάρι
Μερικά κεριά λιωμένα και στεγνά

Τα χέρια σου
που λείπουν.

Μια σκέψη

Κάθε μέρα
μπορεί να συνοψιστεί
στην αόριστη αναζήτηση της ευτυχίας.
Οι λέξεις μας
κι ο τρόπος που βαδίζουμε
μας οδηγούν εκεί
-Όχι στο στόχο, στο ταξίδι-.

Σ΄αγαπάω σήμερα
μα αύριο ξέρω πως θα σε μισώ
και πως πάλι θα φύγω να την ψάξω
(Αν και, στην πραγματικότητα,
δεν μπορώ να ξέρω
τίποτα).


Μερικές φορές
απ' την πολύ λαχτάρα
εκείνη μας γνέφει
και μεις την περνάμε για τρελή.



Αλλά ποιος θα μας κρίνει...
Αφού δεν μπορούμε να γνωρίζουμε
παρά μόνο να αποφασίσουμε
πότε θα πάψει το ταξίδι.

Παντού τα ίδια.

Πρέπει να βγω έξω
και να χαμογελάσω στη μέρα μου
όπως χαμογελάει ο καθένας
στον προσωπικό του νταβατζή.

Με καρτερικότητα
να αγαπήσω τις στιγμές μου
γιατί δε φταίνε αυτές
που δεν είναι αλλιώς.

[Κάποτε πίστευα
πως η απάθειά
ήταν υπαίτια για το στάσιμο.
Αφού το πάλεψα κι αυτό
και θαύμασα την αλλαγή προς το καλύτερο
κατάλαβα
πως όσα πάλευα ν΄αλλάξω
είχαν γλιστρήσει μπρος μου
βάζοντας στοίχημα
πότε θα τ' αναγνωρίσω,
πως όλα απ' όσα έτρεχα μακριά
ένα βήμα αντίκρυ μου στεκόταν
πάντα.]

Έλα λοιπόν
και δείξε μου
πώς πρέπει να σταθώ
και τί να πω
για να βγάλω τη μέρα.

Τρέχα...

Παγιδεύτηκες ξάφνου
σε μια βροχή
που δε λέει να σταματήσει,
σε μια λιακάδα απρόσωπη
που κάθε μέρα σκάει.
Βαρέθηκες
τα ίδια ν' απαντάς.
Με απαράλλαχτο δυστυχισμένο
ή και ευτυχισμένο, δεν έχει σημασία,
ύφος
- ε, ας τα λέμε καλα-
αποκρίνεσαι
σ' όποιον να μάθει θέλει
πως τη μέρα σου σπατάλησες
πριν καν την αδράξεις.
Κι απ' τα λόγια σου πάνω αιωρείσαι
και τρομάζεις
που δεν έχουν ηχώ.
Κι απ' τις σκέψεις σου πάνω πετας
και ντρέπεσαι
που δεν πετούν μαζί σου.
Καρφωμένος στα πόδια σου μένεις
και παρατηρείς αν κουνήθηκαν καθόλου.

Εαυτός

Μια σκιά
ψάχνω
που φοβάται.
Αντανάκλαση
που το σκασε απο μένα
όταν άχρηστη την έχρησα.
Απ' το χέρι
να την πάρω
τα ίδια δάκτυλα που έκαψα
να γεμίσω με φιλιά.
Τη σκιά μου ψάχνω
με τρεμάμενη φωνή ψιθυριστή μετάνοιας,
νανουρίσματος
εφιάλτες να επουλώσω.
Χωρίς πειθώ
μόνο αναπνέοντας
πηγή να γίνω εμπιστοσύνης
κι αυτή
δικός μου άγγελος...

Χαλάρωσε κι απόλαυσέ το.

Αναχώρηση μου είπαν
για τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου
Θρύλοι, λέω εγώ
για να κοιμάμαι ήσυχα το βράδυ
ώστε κάθε μέρα
που θα ξυπνώ
με μια μοναξιά δίπλα μου
να ηρεμώ
ζώντας ευτυχισμένη
τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου.
Χρόνια είναι κι αυτά
μια απώλεια, μια αναζήτηση
και θα τα ζήσω.

Απάντηση στο σχόλιο σου/ Εγώ δε φοβάμαι...

Στιγμές μαζί σου
κάθε νοερό άγγιγμα
και βλέμμα αληθινό
αφημένο στα χέρια μου
το σώμα κ' η ψυχή σου
τ' αφηρημένα δάκτυλά
και τα μισόκλειστα μάτια σου
η αγαλλίαση
κι η μετάγγιση των σκέψεων
νοερά, απλά
στη μνήμη όσων νιώθω
διώχνουν τον φόβο
κι αν πίσω τον φέρνουν
θα προσπαθώ να τον θάβω
κάτω από στίβες στιγμών
κι όσων ανέφερα πιο πάνω...

ΙΣΠΑΝΙΚΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ

Δε χάθηκες, μου λένε,
απλώς άλλαξες μορφή
Εσύ
καθημερινή μου μέρα
κι όσα μέχρι τώρα ξέρω
και να μάθω πάλεψα.
Δε χάθηκες
κι όμως
δύσκολα σε βρίσκω
ή καλύτερα

Φοβάμαι
πως ποτέ δε θα βρω
ούτε ένα απομεινάρι σου.

Μα είσαι δική μου, μέρα,
κι εγώ σε φτιάχνω
με ανάσες και σκέψεις.
Αν και δεν μπορώ
τις Μοίρες να πείσω
το νήμα μου να δώσουν
Μπορώ εντούτοις
θέληση να έχω
να μη σε χάσω ποτέ.

Μπορώ να μη σ' αφήσω
κι έτσι να μη μ' αφήσεις, φως μου...

Όλες οι απαντήσεις...

Μη χάνεις την ουσία όσων ζεις, αγαπητή μου

Προδότρα της μέρας είσαι,
Νύχτα,
ή συνένοχος
έτσι που ξεμπροστιάζεις
σε φως ανείπωτο τις σκέψεις
κι όσα τα μάτια μαρτυρούν
στον ήλιο;
Κι είστε φίλοι
ή μαχαιρώνετε πισώπλατα
κάθε που αφήνομαι
σε αχτίδες κι όνειρα...

Άγνοια
μα και αδιαφορία δηλώνω.

Ίσως αν πάντοτε σκεφτόμουν
τί είναι τί
και σ' όλα τα γιατί ζητούσα απαντήσεις
τη μαγεία
που ολόγυρα πλανιέται
θα αρνιόμουνα να δω
θα ξεχνούσα να βιώσω
και θα 'μενε το πικρό ανικανοποίητο
του αντικειμενικού
που πλευρές δε διαλέγει.

Υδάτινο Όνειρο

Θάλασσα οι σκέψεις

τραβουν
την άμμο κάτω απ' τα πόδια μου
γυμνώνουν πληγές
ξεβράζουν μνήμες
αναγκάζοντάς με τελικά
την ακτή μου να αφήσω
γυμνή
σε άλλα ταξίδια χαραγμένη
πορεία να αλλάξω
ώσπου
η θάλασσα
να μη με πονάει
πια.

Χθες το απόγευμα

Αμυδρό εμόδιο στην ανάμνηση
το γεγονός καθεαυτό
Φθίνει το πραγματικό
μπροστα στο φίλτρο της σκέψης,
όλο αίγλη και μάτια που λαμπυρίζουν
όλο θλίψη και φινάλε...
Βολεύτηκες πάλι
σε μια ιστορία πονεμένη
κι άφησες στη μέση τον ήλιο
που σε περίμενε πριν δύσει.

Καλημέρα

Γύρισα πίσω
και είδα τα κομμάτια μου
διάσπαρτα στην πόλη των ονείρων
Έτσι που τα κοίταζα
έχασα τα σπίτια
τα μάτια, τα δέντρα
τα πουλιά και τους γλάρους
που φώναζαν πάνω απ' τα κύματα
-Περιττό να πω,
αδιαφόρησα ΚΑΙ για τα κύματα-
Σε αναζήτηση μόνη μου επιδόθηκα
στον πάτο του οικτιρμού μου
μπας κι επιβεβαιώσω τη φριχτή μου μοίρα
Ξέχασα την περιπέτεια
που τα πόδια της χτυπούσε στην άμμο ανυπόμονη
Ξέχασα πως στα ίδια μέρη ξαναβρέθηκα παλιά
κι εσιώπησα.


Κι όσο σιωπούσα
και η σιωπή μου γέμιζε δάκρυα
έδυσε ο ήλιος
και το σκοτάδι με ξύπνησε
φωνάζοντας στις κόρες της σελήνης
στα αγόρια τ' ουρανού
πως κάθε αστέρι αντανακλά ένα όνομα
που καθεαυτό αξίζει
δίχως μάτια να το λατρεύουν.

Strength Within You

Στην άκρη του κόσμου
κουβάλησες τον τρόμο σου.
Προσπάθησες
να τον χώσεις κάτω απο διαλογισμούς
από λεπτά γεμάτα από άσπρο κι άσπιλο τίποτα
δίχως ίχνος Εσύ μέσα τους.
Ήλπιζες
σε μαγικές ευχές
τρεις ή μια, δεν έχει τόση σημασία
σε έρωτες-σωτήρες
και σε θεία φώτιση.
Χαμογελούσες
με τόση πειστικότητα
που σχεδόν το πίστευες
πως το γέλιο σου αντηχούσε όπως εσύ.
Μα το χαμόγελο αυτό ήταν γύψινο
κι εσύ είσαι καμωμένη απο τραγούδια,
πέταλα κι αναστεναγμούς
θαμμένα κάτω απο σκόνες
από πέτρες
που σιγά σιγά πετουσαν όσοι σε πληγώνουν
κι ό,τι ποτέ σε πλήγωσε.
Το φορτίο αυτό
κανείς ποτέ δε θα μπορέσει να το διώξει εντελώς
παρά ο μαγικός σου εαυτός
που σε κρυφοκοιτά σε κάποια όνειρα...

Κλείσε τα μάτια κι έπειτα άνοιξέ τα πάλι

Μη σταματάς
τη μέρα να αγγίζεις
σε σημεία απόκρυφα
τη ζωή να ερεθίζεις
ώσπου να σπάσει σε βρόχινο οργασμό
σε ηλιόλουστο χαμόγελο
Μη σταματάς
να τελειώνεις ό,τι αρχίζεις
να σκέφτεσαι ό,τι έπραξες
δίχως μετάνοια κι οικτιρμό
δίχως φόβο παραδοχής
ενός μοιραίου λάθους
Μη σταματάς, κι ας σε παρακαλώ, μη σταματάς
να συγχωρεις
τις στιγμές
που δε σε προλαβαίνουν.

Το Άγνωστο, Το Μέλλον..

Κάθε στιγμή ένα βήμα απλώνεται μπροστά μου
κι ώσπου να τ' ακολουθήσω έχει χαθεί
κι ένα άλλο βρίσκεται στη θέση του.
Κάθε στιγμή γύρω μου εναλλάσσονται εικόνες
κι ώσπου να τις δω έχουν ξεφτίσει,
παραστάσεις έτερες τις διώχνουν.
Κάθε στιγμή μέσα μου αλλάζω
μεταμορφώνοντας ό,τι έχει απομείνει
σε κάτι που δεν έθεσα εγώ τις προυποθέσεις.
Κι όμως, ό,τι χρειάστηκα ποτέ
είναι εδώ και με κοιτά.

-Ποια μέρα να αδράξω πρώτη;
-Αυτή που πρώτη σου δίνεται. Οι υπόλοιπες δεν γεννήθηκαν ακόμα.
-Μονόδρομος είναι, τελικά.

Άτιτλο

Ναι, είναι θρήνος

που όλα μένουν ίδια κι απαράλλαχτα

αιωνίως δυσαρεστώντας

τη θέλησή μου γι' άλλες εποχές.

Αναπάντητες μένουν οι αιτίες

και 'γω χάνομαι σε μνήμες

και λόγια που πετούν.

Ώσπου μένω και γω

ίδια κι απαράλλαχτη

μονίμως στάσιμη

σ' επιθυμίες ανεπιθύμητες.

Μα τελικά, τί ισχύει,

είν' η πραγματικότητα,

το πνιγηρό παρόν, που μας τυφλώνει

ή εμείς που εξαρχής τυφλά

τ' ακολουθούμε..;

Μελαγχολία, σε τιμή ευκαιρίας

Ποιο γρήγορο τέλος θα διαλέξεις πάλι;
Την αφάνεια του καθρέπτη,
τον οικτιρμό της άρνησης;
Το σκέφτεσαι.
Ασκούν γοητεία τα μάτια τα θλιμμένα
καθώς και το χαμόγελο
που όλο και σπανίζει.
Στοίχημα έβαλαν
ποιος θα σε κάνει να γελάσεις.
Τρόπαιο, τα μάτια που πετούν
κοιτώντας Το σωτήρα.
Μα εσύ,
που πουλάς μελαγχολία,
πόσο θ΄αντέξεις την παραδοχή
του παιχνιδιού που έστησες;
Σε τρώει τα βράδια, η ψευτιά,
που θρέφει τ' όνειρό σου
που δίχως την δε βρίσκεις
λόγο να ονειρεύεσαι...

Έκθεση κυκλοθυμίας

Σκέψεις πλασμένες σε στιγμές
Στιγμές αφημένες να πεθάνουν σε σκέψεις
Λόγια σφιχτά κρατημένα στο χείλος
Μπες μέσα και ταυτόχρονα βγές απ' το κορμί μου
Ξεχειλίζω στα χέρια σου και έπειτα χάνομαι
Χάνω το μέτρημα στα αισθήματα
Κάνω αριθμούς τις λέξεις
Ανάσα αρπαγμένη απ' ανάγκη
Κι όλ' αυτά μοιάζουν αστεία μες στο μεγάλο δωμάτιο
Οι τοίχοι καταρρέουν
Όταν ξεχνώ
Τη μη μοναδική πραγματικότητα
Που αλλιώς ξεπηδά
Σε κάθε βλέμμα
Γι' αυτό Έσπασα τον καθρέπτη μου
Και κάθε θρύψαλλο μου έδωσε ένα χαμόγελο
Και ένα βλέμμα
Σπασμένο αρχικά
Μα διάχυτο στο πάτωμα
Και στο ταβάνι
Κοιτώντας ψηλά.
:)

Δεν το σκάω. Απλώς προχωρώ.

Κανείς ποτέ δεν όρισε

κανόνες στη ζωή

παρά σκέψεις

σε σκέψεις σφηνωμένες

μακρώς παγιωμένες

σε καταστάσεις βολικές.

Δε χάραξα πορεία

τα μάτια μου ανοίγοντας

ίσως απλώς αφέθηκα

δίχως να προσέξω

τα πλέγματα που στένευαν

ίσως απλώς

ήθελα

όλα τα τέρματα να ξεπεράσω

χάνοντας το τέλος

και μαζί του μια αρχή.

Δεν πρέπει τίποτα.

Μιας και ποτέ μου δε δανείστηκα

μπορώ να φύγω...

Συλλαβίζοντας την ευτυχία

Διστάζεις να το φωνάξεις
φοβάσαι μην τρομάξει και φύγει μακριά
η σκέψη και η στιγμή
που σε περιθάλπει
Την προφανή σιωπή
να διαδεχθεί τα λόγια σου
διστάζεις ν' αντέξεις
κι έτσι δεν προφέρεις
παρά λαθραία αισθάνεσαι
Μα οι ανάσες είναι γεμάτες συναισθήματα
που ξεσπούν και χάνονται
κι αν τ' αρπάξεις και με θάρρος συλλαβίσεις
δικά σου θα 'ναι
θ' αντέξεις στο χρόνο...

"Όποιος με ρίχνει στη φωτιά... Να τον ζεσταίνω"

Κάπου κλείνεις τα μάτια
κι ο ήχος μοιάζει τείχος αδιαπέραστο
Κι όταν πια τ΄ανοίξεις
είναι ο μόνος φίλος
στην παγερη ησυχία του πραγματικού
όπου όλα είναι όπως φαίνονται
Κι όμως
Είσαι ένας κόσμος
και οι πράξεις μια βιτρίνα
για να διώχνεις και ν' αποπλανείς
να προστατεύεσαι και να διαλέγεις
Γι' αυτό προσπαθώ
εκτός απ' την τιμή που κόλλησες στο μέτωπό σου
να πιστέψω κι όσα δε φαίνονται
κι όσα δε νιώθω
Ακόμα κι αν με τραβάς μακριά
φοβισμένος απ' τη θέληση
Ακόμα κι αν στο τέλος μετανιώσω
έχοντας υπερβεί υα όρια.

Τρομάζει το άγνωστο το γνώριμο που ξένο μοιάζει

Το άγνωστο το δαμάζεις

μαθαίνοντας ρωγμές

ραμμένες με τ' αρχικά σου

κοιμάσαι με φόβο, ξυπνάς με ελπίδα

Το γνώριμο όμως κομμάτι του εαυτού σου

πώς να πιστείς πως δεν αναγνωρίζεις;

Με τι όνειρο θα σηκωθείς

στο φόβο της επόμενης ημέρας;

Σε δρόμο ατέρμονο.....

Όχι, δεν άλλαξε τίποτα.

Τα ίδια στόματα πάντοτε τάιζε

να λυτρωθεί απ' την ίδια.

Στα ίδια μέρη κρυβόταν

κι αυτά μυρίζουν απαράλλαχτα,

νερό που σαπίζει.

Στα ίδια χέρια γαντζωνόταν

πότε φανερά, πότε με όνειρα.

Κι όλα αυτά τη συνέθεταν.

Με μάτια χιλίων ματιών

φωνή από ψιθύρους

υμνούσε την πληρότητα.

Μέχρι που ένιωσε ψέμμα

γαργαλητό αμφιβολίας και μάστιγα αγανάκτησης.

Τίποτα δεν ήταν όπως θα 'πρεπε να είναι

Οι ψύθυροι

Οι ματιές

Τα χέρια

Πάντα ψιθυριστά γιατί οι ψίθυροι μοιάζουν μεταξύ τους

Πάντα ματιές φευγαλέες ποτέ βλέμμα στητό

Πάντα χέρια κούφια

Κι εκείνη, πουθενά.

Γιατί ήθελε να φωνάξει, να κοιτάξει, ν' αγκαλιάσει

Ν' αγαπήσει, να χαθεί....

Πόνεσε στις σκέψεις που ακόμα φοβάται

Μα ξάφνου όλα έπαψαν να είναι τα ίδια

χωρίς ν' αλλάξει τίποτα.

Sad Story

Ήθελε να τα γνωρίσει όλα
κύτταρο να τρέξει στις φλέβες της βροχής
σε κάθε παλάμη να στεγνώσει.
Ήθελε να τη γνωρίσουν όλοι.
Η θάλασσα την αγκάλιασε
ο άνεμος τη χάιδεψε
το χώμα τη φίλησε
Εκείνος όμως, δεν τη συγχώρεσε
που χείμαρρος ξεχύθηκε μέσα του
και ξέπλυνε την ατονία
που νόμιζε πως είχε.
Γι' αυτό κι εκεί την έκλεισε
μέχρι να στερέψει, μέσα του.
Έφταιξε και κείνη
δεν παρατηρησε το χαμόγελο που πάγωσε...

Με α' ενικό δεν είναι δύσκολο να βρω το κέντρο του κόσμου...

Βαρέθηκα να γράφω για μένα
αισθήματα μικρά μες στην κακία του κόσμου
μες στην αγάπη του μονήρη
Ξανα και ξανά ο ίδιος κύκλος
σε γράμματα διαγράφεται
Θέλω να γλιστρώ απαλά στη σκέψη
δίχως να καρφώνομαι στο μάτι
κέντρο σε κύκλο τρυπημένο
Να με γνωρίσεις με αφή και όχι με όραση
μυστική επαφή ανάμεσα στις λέξεις
Στιγμές να ζωγραφίζω
κι έπειτα να γίνω ο ήλιος που τις φώτισε...

Είναι γύρω μου η ζωή
δρόμοι ξέφρενοι διχαλωτοί
και σύννεφα που αλλάζουν
Κι είμαι και γω που προσπαθώ
όλα να τα αντέξω
μες στο μικρό μου βλέμμα.
Κάποτε βρίσκω οιωνούς
ξεθωριασμένα χνάρια
περασμένης εμπειρίας
ή αγέρα δροσερό
στην ξηρασία του τώρα
Κάποτε όλα χάνονται
κι όλα πίσω οδηγούν
Φράγμα αμφιβολιάς κι ενοχής
σε τρεμάμενη ματιά
Κάποτε όλα τα ξεχνώ
πατήματα κι εμπόδια δεν αγγίζω
Απλώς κοιτώ τ' αστέρια
με βλέμμα που μοιάζει με ουρανό.
Κάθε αστέρι κι ένας εαυτός
που δείχνει προς εμένα.

Συνεχίζεται..

Στη φθίνουσα πορεία της ημέρας
το τέλος σου μη βρίσκεις
Είν' όλα εκεί και σε κοιτούν
παρακαλούν το άγγιγμα και τη μιλιά
που μόνο εσύ κατέχεις
Κι αν κάτι χάθηκε
για μια στιγμή χαμένο μόνο είναι
Απαλλάχτηκε απλώς
από ένα σώμα σκουριασμένο
και μικρό παιδάκι σε κοιτά
προσμένοντας να τ' αγαπήσεις
Ατίθασο και νέο
το αίσθημα που αγκάλιασες
μα κάπου αναγνώρισες
τον όμορφο εαυτό σου...

Εν Οίδα....

Με θάρρος το βλέμμα μου σκύβω
Ομολογία μ' αυλακωμένα μάγουλα
Είμαι αδαής κι είναι το μόνο που ξέρω
Στη φασαρία και μέθη της ημέρας
Τρόμος η σπείρα του παρόντος
Ατέλειωτη μπροστά μου ξετυλίγεται
Σε κάθε παύση
Λίγο πριν φως και σκότος σμίξουν
Διστάζω να κοιτάξω
Εκκωφαντική η αλήθεια έστω ανασαίνοντας
Πως λέξεις ξένες σκέφτομαι
Και τη λήθη του κόσμου υπηρετώ
Αντέχω να το πω
Κι όχι να το πιστέψω
Πως είμαι αδαής κι είναι το μόνο που ξέρω
Αλλά πάλι,
Η πυξίδα στη ζωή είναι ιδιόχειρη
φτιαγμένη από εμπειρίες....

Αυτό που αξίζει...

... Δε θα το βρεις
σε παγωμένα χαμόγελα στιγμών
ούτε οπτασίες πλαστικές το ενσαρκώνουν
Μακριά από άλλους συχνάζει
φοβάται το φως το τεχνητό,
στη σκέψη σου που τρέχει καταφεύγει
Είναι στον αέρα
μουρμούρισμα ψιθυριστό
παλμός που σβήνει
κι ανάσα που πετά
Δάκρυ που αφήνεται
στο κύμα χαμόγελο που σκάει
Σε μέρη αφύσικα φωλιάζει
εκεί που μόνο τα πουλιά κοιτούν
κι οι εραστές αναζητούν
υποσχέσεις αιώνιες πιστές
Εκεί που χέρια ανοίγονται
και θέλουν να πετάξουν
Όταν τα όνειρα
παύουν όνειρα να 'ναι...

Αγχος

Με διαπερνούν οι λέξεις
Ηχώ μέσα μου γεμίζει το αμφίβολο
Δεν είμ' εγώ που απαντώ
μα ό,τι ως δεδομένο αποκρίνεται
Μες στους ψιθύρους
ξεχωρίζω ανάσες
που όλο λιγοστεύουν
όσο οι παλμοί αυξάνονται

Βασανιστικά εγωκεντρικό
και ανύπαρκτο αίσθημα του Άλλου
βρες θάρρος και διεκδίκησε το φως μέσα στο βλέμμα.

αλλοτριωση

Νεύματα ξεφεύγουν

στη χώρα του δέοντος

Νεύματα παρέμειναν

οι επιθυμίες

σε τόπους που δε γνώρισα ποτέ

σε μάτια που δε στάθηκα να νιώσω

Περνούν οι ανάσες

και 'γω μπροστά τους πνίγομαι

Παντού ξεχύνομαι

μα ελεύθερη δεν είμαι

Μέχρι άφεση εαυτού να μου δοθεί

από ένα νεύμα στον καθρέπτη.

Αναζήτηση

Με ορίζοντα ή χωρίς

σε χνάρια αλλοτρια δε θέλω να πατάω

την ψυχή μου ν' ακουμπάω

σε μέρη μέρας μακρινής

μέχρι να 'ρθεις να με βρεις

Κι όμως δε θέλω να βρεθώ

από πείσμα κι εμμονή

ό,τι δεν έψαξε κανείς

με μάτια κλειστά θ' αναζητώ

μια σκέψη κούφια να γευτώ

Κι αν φωνάξω "Είναι ψέμα"
θα 'ναι ψέμα να το πω
ο εαυτός π' αναζητώ
με ζυγιάζει με το βλέμμα
και με των ματιών το πνεύμα
πέρα για πέρα αληθινό
της αλήθειας μου το στέμμα

Προδότης του εαυτού μου

Όταν με σπρώχνουν

με χαμόγελο προς τον γκρεμό

δεν είναι ανάγκη στην άκρη να φτάσω

Σε κάθε βήμα πέφτω

κι η προδοσία με τυφλώνει

Ψάχνω

το χέρι που με σέρνει

μα μόνο την ανάσα μου αντικρίζω

Ποιο βάρος κάτω με κρατά

και ποιος αφέντης,

μα είμαι μόνη

Ίσως, λίγο πριν την άβυσσο,

επανορθώσω.

"Αν δεν μιλάς γίνεσαι ένας σκουπιδοντενεκές που σιγά σιγά σαπίζει..."

Να κρυφτείς δεν μπορείς
από τις σκέψεις
Μίλα λοιπόν
και περίμενε να έρθουν
περιμένοντας το κλάμα σου
Φτιάξε ορισμούς και σύνορα
κρατώντας σου το χέρι
και δες το παραμύθι σιγά σιγά ν' απλώνεται
όσο χωράει το βλέμμα...

Μια εικόνα, αμέτρητες στιγμές

Ξεκίνα από τύχη
και χωρίς ονόματα, συνέχισε.
Μορφές διάφορες παίρνουν οι στιγμές,
αλλάζει ο ήχος στην ανάμνηση.
Τον κόσμο μην στενεύεις σε λέξεις
υπάρχουν τόσα που ακόμα δε γνώρισες
Τον κόσμο μη φυλακίζεις σε χαρτιά
υπάρχουν τόσα που δεν πρόσεξες.

Με ανοιχτές αγκάλες περπατώ
με τα όνειρα ανοιχτά
απροστάτευτη από μένα.

Σε τεντωμένο σκοινί

Με καλεί
με ανήσυχες μικρές ανάσες
και σκέψεις ακαθόριστες
ν' ακολουθήσω τον ορίζοντα
Φοβάμαι, ίσως,
τη σιγουριά του αβέβαιου ν' αφήσω
κι εμπιστοσύνη να 'χω
στις δυνάμεις μου
Το νήμα που ακολουθώ
από αέρα υφασμένο
δένει όλα τ΄αστέρια
Αρκεί τη θέληση να βρω
στο ταξίδι ν' αφεθώ.

Σχετικοτητα

Η μοναξιά μου είπαν

είναι μάνα και δασκάλα

που σου δείχνει να πετας

Μα εγώ έχω καταλάβει

πως είναι αφέντρα που σε σπρώχνει

από τα φτερά δεμένο

σε μια γυάλα από μνήμες

και από πάνω σε κοιτά

ΑΝΑΞΙΟΛΟΓΟ

Δε θα κοιτάξω
ούτε θα περιμένω.

Σε περίμενα ξέρεις
και σε κοιτούσα
Αλλά ξέχασα
εσύ δίχως αστέρια δε βλέπεις
και το παραμικρό εμπόδιο
σε ποτίζει λήθη.

ΠΟΤΕ ΠΙΑ!

Αφήνουν ίχνη οι στιγμές,

καθοδηγούν τη μοναξιά

στα ίδια μονοπάτια.

Σημάδεψε η εποχή

που ορισες για εαυτό

δίχως μπροστά σου να κοιτάς.

Με το ίδιο χρώμα

βάφεις τ' όνειρο ξανά

ξεπλένοντας το βλέμμα,

μετρώντας βήματα.

Τα βήματά σου δεν ακούς,

αφού κι αυτά συνήθισες...

Είναι στιγμές

Είναι στιγμές
μέσα στη νύχτα ανείπωτες
κρυφές για κάθε Λόγο
Που μόνο με στιγμές εκφράζονται....

Φυσική ανομία

Οι λεπτομέρειες λιγοστεύουν στο σκοτάδι

Ακόμα και αόρατος,

Διαφέρεις.

Καθώς το φως σε τρυπάει σαν προδοσία

μην αποστρέφεις το βλέμμα.

Τα τρομαγμένα μάτια του εαυτού σου

γλύκανε, με θάρρος.

Η σκιά στο φως χάνεται

και στο σκοτάδι φεύγει

Σύννεφο γίνεται κι αστέρι.

Άμα μονάχα από το χώμα ξεκολλήσεις...

αιθεροβαμων

Τα όνειρα φεύγουν μακριά

το ξέρεις

αν πάντοτε στη σφαίρα τ' ουρανού τα ψάχνεις

Κι όμως

δε χρειάζεται πάντα να μετράς αστέρια

για να χαμογελάς

Παντού γύρω είν' ο εαυτός σου

κρυμμένος από σένα

φοβισμένος από απόρριψη

Αγάπησέ τον

και πάψε πια να τον κατηγορείς

που αλλάζει ο κόσμος.

Καλά

Μερικές φορές
σκόπιμα ξαναγυρνώ σε μέρη που έχω αφήσει
έχει μια κάποια αίγλη
ο αυτοοικτιρμός
καθώς και τα θλιμμένα μάτια...

Το θάρρος να φωνάξω
-κι ας τ' ακούσω μόνο εγώ-
πως η χαρά είναι παντού
ενω η θλίψη εντός μου...

Σίσυφε...

Παρμένη από περιφρόνηση
η δύναμή μοιάζει αδύναμη
Ιδωμένες με αγάπη
οι αδυναμίες μοιάζουν δυνατές
Δε δοκίμασα ακόμα
πόσο μακριά φτάνει η σιωπή
και πόσο σιγανές μπορούν να γίνουν οι κραυγές
ώστε ν' ακούω τις σκέψεις μου
Δεν πίστεψα ακόμα
ψιθύρους μακρινούς
που θάρρος δεν έχουν να μιλήσουν.

Αυτό, φίλε μου, είναι καλό σημάδι...

Living

Έτσι ξεχιέμαι

ή απλώς ξυπνάω,

Aναπνέοντας

κοιτώντας το παρόν...

SURVIVOR

Μες στο μυαλό μου

όλα παίρνουν διαστάσεις δυσθεώρητες

εγώ γίνομαι εχθρός

και ο εχθρός μου φίλος

γιατί με τρέφει στοργικά

με αγανάκτηση

Πρέπει να πάψει πια

το κυνηγητό το ανελέητο

της ευτυχίας

έχει χάσει πια την αίγλη της

η θλιβερή ημέρα

και η φωνή μου μοιάζει κουρασμένη

Ο άξονας που όρισες

έχει πια σαπίσει

καιρός η τροχιά μου

να γίνει αυτόφωτη

παλιμπαιδειρμος

Περπατώ περπατώ μες στον κόσμο
όταν εγώ
δεν είμ' εδώ
Περπατώ περπατώ προς τον φόβο
όταν εμένα θέλω να βρω

'Ασπα 'Ασπα, είσαι 'δω..??

Γιατί έτσι...

Είναι πολλά που θα 'θελα να πω
Ανάξια λόγου πράγματα
που φέρνουν τη βροχή
σε μια εύθραυστη μέρα

Κι αν ειπωθούν
η κάθαρση δε θα 'ρθει
μόνο ο πόνος
ο ξεχασμένος με πόνο
την πόρτα θα κτυπήσει

Γι' αυτό τα ξεπερνάω
και δείχνω κατανόηση στ' ακατανόητα
και τρυφερά βλέμματα
στο ψέμμα

Ετοίμασε τη βάρκα μου
Ξεκινάω ταξίδι στο υπόλοιπο της μέρας
Τόσο καιρό
στα χέρια μου βαστούσα τα σκοινιά του ονείρου
και το μάταιο
μάτωνε τα δάκτυλά μου
Έχει όμορφο χρώμα το αίμα
μα όταν πια πάψει η λύτρωση
αρχίζει η αμφιβολία
Ετοίμασε τη βάρκα μου
τώρα φοβάμαι
τώρα όλα μοιάζουν μακρινά
και ανησυχητικά κοντά μου
Μα τίποτα πια δε θα χρειαστεί
παρα ν' αφήσω το σκοινί
και ν' αφήσω τα κοίματα να με κοιμήσουν
Μακριά από 'μένα
Πιο κοντά σε 'μένα.

Ίσως φταίει η μέρα
που επαναλαμβάνεται
ή εγώ
που στους ίδιους δρόμους ξεφεύγω
για να φτάσω πάλι
στο ίδιο τέλος.
Γύρω μου φράχτες οι σκέψεις
τοίχοι ψηλοί και απροσπέλαστοι οι επιθυμίες
και παντεπόπτης ο φόβος
να κοιτάξω κάτι διαφορετικό
από τα βήματά μου
στα χιλιοειπωμένα μονοπάτια.

Κατάφαση στην άρνηση

Μη διαιωνίζεις τις σκέψεις

με τη σκέψη σου

και μην κρατάς τα δάκρυά σου,

στάλα στάλα τη φορά πεθαίνεις....

"Γιατί να αισθανόμαστε ευτυχισμένοι; Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε πως είμαστε;.."

Με λέξεις ίδιες μη μιλάς
είναι κενές
αφου έχουν χάσει πια το νόημά τους।
Για ποια νοσταλγία να μιλήσεις
όταν καμιά γλυκειά ανάμνηση δεν αναπολείς
και πια αγάπη να αγαπήσεις ζητάς
που τώρα πια τη θέση της πήραν τα αδιάφορα βλέμματα....
Δεν ψάχνεις πια χέρια στο σκοτάδι
που ποτέ δεν ήταν εκεί
τώρα κοιτάζεις τη ζωή
και την εκπλήσσεις.

Η φλόγα, ο συνειρμός κι ο άνεμος

Είμαι φλόγα εγώ
και σβήνω στον αέρα
αντίθετα,
αντέχω στα χτυπήματα

Είν' ο αέρας άδειος
κι ας με γεμίζει δάκρυα σε κάθε ριπή
Καταλαβαίνεις;
Είν' ο αέρας διάφανος τοίχος
μα με γεμίζει αίμα
κάθε φορά που χαραμάδες δεν βρίσκω

Κι είν' ο τοίχος κερί
κι είμ' εγώ φλόγα
και λιώνοντας
με σβήνει
Κι είναι πολλών λογιών οι τοίχοι
μερικοί έχουν μιλιά
και λένε ψέμματα
μερικοί έχουν πρόσωπο
μα είναι άδειοι
σκορπίζουν στον άνεμο
σαν άνεμος που είναι....

Είναι και μερικοί όμως
που απλώς στέκονται εκεί
και προστατεύουν

Γι' αυτούς, ευχαρίστως σβήνω
και μόνη μου ξανά γεννιέμαι
από ένα φύσημα.

Πρωινός 'Ηλιος, Φευγαλέα Ελπίδα..

Κόβω τις παραμέτους
τα νήματα
που έχουν αρχίσει να σκουριάζουν.
Ποτέ μου δε δοκίμασα
τον αέρα του κενού
ή τις λεπτές νότες
του κτύπου της καρδιάς μου.
Αναρωτιέμαι
τί χρώμα θα έχω
πίσω απ' τη διαφάνεια
Πώς ακούγομαι
μέσα από ένα κοχύλι
Πώς μοιάζω
όταν σε καθρέπτες δεν κοιτώ.

Κι αν δε μ' αρέσει αυτό που βλέπω
ψάχνω πάλι
και διακρίνω σε μένα
κάτι που μπορώ να βασιστώ.

Πρωινός ήλιος, φευγαλέα ελπίδα.
Μα απ' την άλλη
όλη η ζωή μου κάτω από φευγαλέες ελπίδες σώζεται...

Η θέληση σπρώχνει το ταξίδι....

Ένα βήμα πιο κοντά
πέταγμα στην άβυσσο,
μακριά από μένα

Ένα βήμα πιο μακριά
πιο κοντά σε μένα
σε μέρη που δε γνώρισα ποτέ

Αγγίζω με
κοιτώ με
κάθε ματιά άλλη υφή
κάθε αφή άλλη σκέψη

Στάσιμη στη θάλασσα
δε μένω

Με πόνο, ωριμάζω.

Ο Επιβάτης/ Ενα ποίημα που άρεσε στην αδερφή μου και στη Στ.

Ο Επιβάτης της σκέψης

δεν έχει πρόσωπο।

Η μορφή του αλλάζει

στην ανάμνηση।

Χαρούμενος στη θάλασσα

και σκυθρωπός

στην απραξία,

ο επιβάτης της σκέψης

δεν έχει επιλογές।

Σε όποια στάσιμη θύμηση κατέβει

σε όποιο σταθμό

περιμένει

να αλλάξουν οι καιροί।

Απ' τα παράθυρα κραυγάζει

να φύγει, ας φύγει η ομίχλη

να δει πιο καθαρά

να ανοίξει τα μάτια

και να βουτήξει στο όνειρο

που θα 'ναι Το Πραγματικό।

Ο επιβάτης της σκέψης

δεν έχει έξοδο

μέσα στους χίλιους τοίχους

που μεθά.

ΈΤΣΙ, ΜΕ ΗΡΕΜΕΙ....

Κυματίζουν σύννεφα
στο βυθό
στενές λωρίδες από σκέψεις
ρέουν στην άμμο
Τα κοχύλια
Ό,τι πιο άρτιο
σε βουβούς ήχους
αγγιζουν τα νερά
Είμαι και 'γω εκεί
απλώνω το σώμα μου
στις φροντίδες της άρμης
στο μουρμούρισμα
που απαλύνει τις σκέψεις
και ξεπλένει τα δάκρυα
Είναι η ηρεμία
που αναθυμάμαι
πριν κοιμηθώ
μόνη
με κοχύλια στα χέρια
Και είναι η ελπίδα
που κυλάει μέσα στη βροχή
λίγη απόσταση μακριά
απ' τα όνειρά μου
Ποτέ δε θα ξεχάσω το τραγούδι της

Τις άγριες αγκαλιές της.

ΟΥΦ

Σε κάθε παρόν
καραδοκεί η μνήμη
Μέσα από ρωγμές
χάνομαι
σε χειμάρρους
και σε κόσμους άλλης υφής, ομιχλώδους
Ξεχνάω αμέσως
να αναπνεύσω
τα γόνατά μου
να χτυπήσω στη γη
να δω το αίμα
να κυλάει στις φλέβες
τη Ζωή
να διαπερνάει τα χέρια
τον αέρα
ανάμεσα στους κόρφους μου
Το γαλάζιο και το μαύρο
που χτυπάνε την πλάτη μου
σαν φιλική συμβουλή

Προκάλεσέ με
μη μ' αφήνεις να αφήνομαι
Σε χέρια ανυπόστατα
Και σε σκέψεις περασμένες
-ξεχασμένες-

Ασυνάρτητο.

Άσκοπη αναζήτηση
στους δρόμους
και στα μάτια των περαστικών
Πού χάθηκα πάλι
Σε ποια χιλιοειπωμένη σκέψη
σε ποιον ξεχασμένο αναστεναγμό...

Θέλω να μιλήσω
για το τίποτα
για εμένα
που βρίσκομαι μεταξύ
ασύμφωνων παρεμβάσεων

Επανάληψη μιας φράσης
ζωγραφίζω στους τοίχους
με διαφορετικές λέξεις τη φορά
μα πάντα το μυαλό μου εκεί
στη Φυγή,
δυστυχώς,
από την φυγή.

Είναι ανθρώπινο, μου είπαν
η ευτυχία προυποθέτει
δύναμη
και αγάπη
για ό,τι αξίζει.

Θα αρχίσω λοιπόν με ένα χαμόγελο.
Το χΑμόγελο μου θυμίζει τη βροχή που την καίει ο ήλιος σε χίλια χρώματα. Όταν βρέχει, βλέπεις, παρακαλάνε οι σταγόνες να πάψουν να σκάνε στο έδαφος κοΥβαλώντας σκέψεις και δάκρυα, Τύψεις, ενοχές και σκόρπια όνειρα. Είναι βαρύ φορτίο, και είναι μόνο σταγόνες. Κι όμως, σε αυτές εξομολογήθηκΑ την καρδιά μου, εγώ η ίδια κόντευα να σκάσω. Σε κάθε σταγόνα είπα και μια λέΞη, και όταν ξέσπασε η μπόρα και θόλωσε ο ουρανός κατάλαβα το λάθος του να παρατηρείς τις σκέψεις σου δίχως να αμβλύνεις τις λόγχες τους.
'Ετσι λοιπόν γΙα μια στιγμή που μοιάζει σαν δύναμη χαμογελάω.
Εμένα ο ήλιος μου δεν φαίνεται σε κανενός τα μάτια, τελικά. Αλλά ούτε τον βρήκα ακόμα τελείως. Κορροιδεύω τον εαυτό μου αν νομίζω οτι ξέφυγΑ. Γιατί χάνομαι, πολύ συχνά. Ιδιαίτερα όταν δεν κουνιέμαι. Όμως δεν κάνει να φοβάμαι. Καιρός μου είναι.


Άρνηση.
Στην άρνηση.

Στον ουρανό

δρόμοι σχισμένοι

από φτερά

και κραυγές

Στα σύννεφα

το όνειρο φυλάσσουν

που τους εμπιστευτήκαμε

το όνειρο κουρνιάζουν

που περιφρονήσαμε

Τα πουλιά

οι σχοινοβάτες του αιθέρα

και οι φύλακες του πόθου μου

Γύρω μου

χιλιάδες μαύρα φτερουγίσματα

Από στιγμές

Από σκέψεις

Πουλιά

Πάνω απ' το κεφάλι μου

Το ΕίΜαι μου

Κοιτάζω στα μάτια
και ψάχνω να βρώ
μια ιστορία
Στην δική μου ιστορία όμως
Ένα τέλος να ψάξω
δεν μπορώ
Σε κάθε μέρος
αγγίζω τις σκέψεις
στον αέρα
με σκόρπια λόγια
και κλάματα
Μα οι δικές μου σκέψεις
βαθιά κλειδωμένες
προσωπογραφίες
αναίσχυντα κοινές
με βαραίνουν...

Κουράστηκα να ψάχνω
μα ο θόρυβος στο κεφάλι μου
δεν λέει να κοπάσει

Κουράστηκα να ψάχνω
μια στιγμή ηρεμίας
Ίσως πρέπει να το αποδεχτώ
η Ηρεμία είναι μύθος
και απλώς
υπάρχω
Ε Γ Ω

Ονειροπυρπόληση.....

Σε κάτι στάσιμο
μικρό
και αδιαμόρφωτο
έχουν μπλέξει τα όνειρά μου
όταν τα μάτια μου ανοίγω.
Πλέον η ονειροπόληση
συνοδεύεται από οδύνη
που δεν μπορώ
ούτε στο ελάχιστο να αγγίξω
την εικόνα τους.

ΜΟΥΣΕΙΟ

Έκθεση αισθημάτων
Σε μια φωνη

Σε ένα χαρτί
Με χίλια ηχοχρώματα.

Μόνη
κοιτάζω τους καμβάδες
αγγίζω τις σκαλιστές
κραυγές
μέσα στους τοίχους.

Ο πόνος είναι εκεί
μέσα στα φύλλα ασημιού
και προσπαθώ
να αφεθώ
και το όνομά του να γνωρίσω
και

τους

δρόμους του.

Η υπέρβαση αυτού που μας πληγώνει/ Το πέταγμα.

Σε μονοπάτι

μέσα από ζαφυρένιο πρίσμα

θα πετάξω

αν βρω μονάχα τρόπο

την όψη μου να γυρίσω

απ' την ανάποδη.

.

.

Τα χέρια να διαχωρίσω

από τις σκέψεις

και τα βλέμμα να διώξω

από τα χνάρια μου.

.

.

Γύρω μου

να αφουγκραστώ τον ουρανό

και να αντικρύσω

κόκκινες στάλες

στο γαλάζιο πάπλωμα.

.

.

Ελευθερία.

Η υπέρβαση αυτού που μας πληγώνει.

Φιλοσοφικον

Ίσως ζεις πιο έντονα

μες στην ανυπαρξία

τυφλός κριτής

και παρατηρητής ανίδεος

δεν σου μένει

παρά να απολαύσεις το θέαμα.

Δίχως τριβές

διασχίζεις μονοπάτια

με χρόνο

να αγγίξεις και

την πιο μικρή ανάμνηση.

Μες στη ζωή

η ανυπαρξία

ίσως ονομάζεται

αυτοκυριαρχία.

Καλημέρα μου είπες με μια πληγή

συνέχεια της καληνύχτας.

Πόσες φορές προσπάθησα να σηκωθώ

με τον αέρα έσβησα

με το αστέρι έλιωσα

απ' το φεγγάρι κρύφτηκα

και παρέσυρα τη θάλασσα

στα κλειστά μου μάτια.

Μόνη παρηγοριά η Φαντασία κι ο Λόγος.

Όπου και να κοιτάξω
είναι γυαλί που λιώνει
μαγκώνει το βλέμμα μου
σε φλέγουσες στάλες
είναι ο καθρέπτης που χάνεται
ή η μορφή μου..;


Η αλήθεια είναι πως η κατάσταση έχει χειροτερέψει
λένε πως ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός
ναι, σιγά
είναι ο καλύτερος γιατρός όταν δεν σε πλακώνει η καθημερινότητα
στην περίπτωσή μου
όποτε ανασαίνω, τρυπάνε τα μάτια μου κρύσταλλα.
Και έχω κουραστεί
κουραστεί
κουραστεί
να κλαίω και να καταπίνω κραυγές.
Επίσης
δεν ξέρω αν το ανέφερα
έχω κουραστεί να κλαίγομαι
και αυτή τη στιγμή
βλέπω τις τύψεις να ρχόνται.

Τί διάολο.. Άμα με ακούς όποιος και να 'σαι πες μου το! Γιατί η κατανόηση δεν βρίσκεται στους τοίχους!

ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΠΝΙΓΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΛΕΞΕΙΣ ΘΑ ΠΝΙΓΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΚΕΨΕΙΣ
ΠΟΥ ΦΩΛΙΑΣΑΝ ΣΕ ΚΑΘΕ ΗΡΕΜΗ ΓΩΝΙΑ ΤΟΥ ΔΩΜΑΤΙΟΥ
ΚΑΙ ΤΗ ΦΛΟΓΑ ΤΗΝ ΕΚΑΝΑΝ ΚΑΠΝΟ
ΓΕΜΙΣΑΝ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΝΕΡΟ
Η' ΑΠΛΩΣ ΤΑ
ΜΑΤΙΑ.

Κολλημένη στον Τοίχο

Τον εαυτό μου να βάφω με χρώματα
σε τίποτα δεν ωφελεί
Τα πάντα ξεθωριάζουν
ακόμα και το μαύρο
πάει και έρχεται
κι αλλάζει θέσεις με το κόκκινο
Τί κι αν ήμουν λιλά..
Πίσω του κρυβόταν το γκρι
και πίσω απ' το γκρι δεν ξέρω.

Τον εαυτό μου κι αν ντύνω με λέξεις
τίποτα δε θα αλλάξει
Οι λέξεις έχουν γράμματα
και αλλάζουν εύκολα μορφή
η αγάπη και το μίσος
τη μάσκα τους φόρεσαν
και μέσα μου ουρλιάζουν
χωρίς να φανερώνονται.

Έψαξα και βρήκα
ένα κλεμμένο λόγο
τον έβαψα στον τοίχο μου
και ένιωσα τις λέξεις

'' Τελειώνει, δίχως να περιμένει
η ζωή σου.
Η ζωή σου, είσαι εσύ.
Μην προσδιορίζεσαι, γιατί μέλλον δεν έχεις.''

Φ.Π

ΧΑΜΕΝΗ

Μπορώ να δαμάσω όλα τα κύματα του κόσμου
εκτός απο εκείνο του μυαλού μου
δεν μπορώ
το χέρι να μην στρέφω
εναντίον του εαυτού μου
όσων θέλω
κι όσων δεν πρέπει
όσων προσπάθησα
κι όσων πίστεψα
Μπορώ να συγχωρέσω όλους τους θανάτους
μα δεν μπορώ να συγχωρέσω
το κλάμα μου.

ΧΑΜΕΝΗ

Θέλω ειλικρινά
να κάνω τόσα που δε θα αλλάξουν τίποτα
να φωνάξω τόσο δυνατά
ώστε να με ακούσεις
και παλιότερα το φώναξα
αλλά δεν άκουσες
τί θα αλλάξει τώρα,
και γιατί ελπίζω σε μια αλλαγή...

Ακούω
χιλιάδες μονοπάτια
και περιμένω
να αρπάξω φωτιά.